Bunt młodzieńczy czy coś poważniejszego?

[Steampunk]

Witam. To mój pierwszy post tutaj. Od dawna zbierałam się, aby wybrać się do psychologa, ale niestety nigdy nie miałam na to wystarczająco odwagi. Mam 19 lat, w tym roku mam maturę. Jestem osobą nieśmiałą, cichą, zamkniętą w sobie. Mam bardzo niską samoocenę, wszystkiego się obawiam, zawsze w każdej sprawie doszukuję się złej strony. Miałam kiedyś osoby, na których mi bardzo zależało, każdy po kolei mnie dotkliwie zranił i opuścił. Oni nie zdawali sobie sprawy z tego ile siły mi dają, ile dla mnie znaczą. Co do rodziny... od małego nie lubiłam przebywać w domu. Rodzice często się kłócili, dalej to robią, zawsze występowały też elementy przemocy. Mam 2 młodszych braci o których bardzo się przez to martwię. Najwięcej przykrych słów w życiu usłyszałam od rodziców. To oni sprawili że wszystkiego się boję, że nie wierzę w siebie. W tym momencie zostałam sama. Niedawno opuścił mnie bardzo bliski przyjaciel, z którym wiązałam plany na przyszłość, była to osoba której wszystko mogłam powiedzieć, wszystko o mnie wiedział. Zostawił mnie dlatego że poprosiłam go o pomoc, miałam trudny czas w moim życiu, codziennie płakałam, nie wychodziłam z łóżka, nic nie jadłam kilka dni. Pierwszy raz w życiu poprosiłam kogoś o pomoc i ten pierwszy jedyny raz zostałam odtrącona i pozostawiona sama sobie. Czuję się bardzo samotna. Nie mam nikogo bliskiego z kim mogę porozmawiać, wyjść, wyżalić się, cokolwiek. Rodzice mnie wyśmieją i stwierdzą że zwracam na siebie uwagę. Takie stany codziennego płaczu, głodowania, niewychodzenia z łóżka, totalnej niechęci do czegokolwiek, do życia mam od około 2 lat, powtarzają się co jakiś czas. Ostatnio nasilone. Ciężko mi jest się wtedy opanować. Tak, miałam myśli samobójcze, modlę się o śmierć od dawna. Dlaczego? Ponieważ boję się przyszłości, że nie poradzę sobie na studiach, że nie znajdę pracy, nie znajdę miłości, że nie będę miała nikogo bliskiego, że to i tak prowadzi do nikąd. Będę się uczyć jeszcze kilka lat, pójdę do pracy, szybko minie te kilkadziesiąt lat i koniec, jaki jest tego cel? Wiem, że to co pisze może wydawać się głupie, ale potrzebowałam to wreszcie z siebie wydusić. Nie mam pojęcia co robić. Czy ja tylko mam jakieś młodzieńcze urojenia czy czas wybrać się do specjalisty? 

 

 

 

[psycholog Marta Wiśniewska]

Dzień dobry,

Z Pani wypowiedzi wynika, że zmaga się Pani z wieloma objawami, które trwają od dłuższego czasu i wymagają konsultacji ze specjalistą. 

Pozdrawiam serdecznie, Marta Wiśniewska-Karwicka