Lęk, brak chęci i stres

[Flamingo]

Jestem doktorantką i mam 25 lat. Mam również niedoczynność tarczycy. Od ostatnich 3 lat żyję w ciągłym stresie. Najpierw działałam w kole naukowym, które prowadziłam, a teraz staram się prowadzić moje badania na doktorat. Dotyczą one ludzi i wymagają cierpliwości. No, ale od początku. Od ostatnich miesięcy mam wrażenie, że nasilił mi się stres. Jestem w sytuacji, kiedy nie wiem czy w przyszłym roku akademickim będę miała stypendium i tak będzie co roku, a wiem, że jeśli będę zmuszona pójść do pracy to nie będę miała czasu by skończyć doktorat. Dodam, że ostatnie zmiany prawne sprawiły, że mam maksymalnie 5 lat by to skończyć, nie mam już szansy przedłużać tego jak moi poprzednicy. Mam wrażenie, że żyję w zamkniętym kole i muszę być produktywna 24h/7, bo inaczej ktoś inny będzie miał wystarczająco osiągnięć by mieć stypendium. Badania przez to wydają mi się niepełne i że nie wychodzą mi. Każda porażka, każdy dzień kiedy nie mam czegokolwiek w czasie okresu badawczego daje mi wrażenie, że marnuje ten czas. Dodam, że jestem na samym początku doktoratu. Każdego dnia boję się, że to mi się nie uda, że nie dam rady zrobić wszystkiego i zostanę bez finansów. Ostatnio przeżyłam coś jakby atak paniki, ale nie wiem czy to było to. Czasami mam wrażenie, że popełniłam błąd podejmując taki wybór w życiu. Czasami chcę leżeć w łóżku i nie wstawać. Po prostu leżeć i czekać, aż wszystko minie. Najgorsze jest to, że badania przestały sprawiać mi radość. Radość poznawania i opisywania nowego zagadnienia. Mam wrażenie, że to jest bezsensu co robię. Wiem, że to wszystko musi brzmieć infantylnie, bo przecież sama sobie wybrałam to, ale ja się w tym odnajduje, a przynajmniej bardzo to lubiłam - zajmowanie się nauką, ale teraz mam wrażenie, że sama sobie przyszykowałam szubienice wchodząc w tak stresującą serię sytuacji. Nie wiem, co robić.