Ogromny ból o rozstaniu

[Zagubiona28]

Jestem kobietą, mam 28 lat. Parę lat temu poznałam mężczyznę, który sprawił, że poczułam się naprawdę szczęśliwa. Po pewnym czasie mimo licznych zapewnień relaja zaczęła się psuć, odsunął się ode mnie, zrobił się agresywny i nieosiągalny. Chociaż usłyszałam wiele przykrych słów wciąż wierzyłam, że kiedyś wydarzy się jakiś cud i on zrozumie, przeprosi i znowu będzie tak jak na początku. Pojawiał się i znikał przez trzy lata, gdy po kolejnym burzliwym rozstaniu udało mi się dojść do siebie znowu dawał o sobie znak i wszystko wracało..... wystarczyło parę czułych gestów, miłych słów żebym dała się omamić. Teraz już wiem, że od samego początku traktował mnie przedmiotowo i najgorsze jest to, że sama mu na to pozwalałam. Byłam mało asertywna i dałam sobie wmówić, że całe zło tego związku to moja wina. Dzisiaj rozumiem, że ta toksyczna relacja musi się skończyć. Jednak poczucie bólu, osamotnienia, oszukania, wstydu i żalu do samej siebie nie pozwalają mi normalnie funkcjonować. Byłam u psychiatry, przepisał mi tabletki. To za krótki okres żeby stwierdzić czy działają ale zrobiłam krok do przodu.... Zastanawiam się czy to się kiedyś skończy, czy ten wstyd i cała reszta niechcianych uczuć minie?  

[psycholog Rafał Marcin Olszak]

@Zagubiona28

Szanowna Pani,

opisuje Pani związek o trudnym, a nawet niejednokrotnie dramatycznym przebiegu. Mówi Pani o różnych negatywnych emocjach oraz o rozpoczęciu leczenia farmakologicznego. Na końcu pyta Pani, czy przykre odczucia miną. 

Emocje pełnią określone funkcje i można podejrzewać, że starają się Pani coś istotnego dobitnie zasygnalizować. Przeżywa Pani teraz przykry stan, związany z zakończeniem relacji. Jeśli dobrze zrozumiałem Pani opis, właściwie ma Pani złamane serce. Potrzeba czasu, by po czymś takim się pozbierać. W trakcie doświadcza się często bardzo różnych emocji od smutku aż po złość. Czasami nastrój wymyka się spod kontroli i wówczas potrzebna jest pomoc lekarska lub terapeutyczna, by uwolnić człowieka od na przykład depresyjnego smutku lub przewlekłego niepokoju.

Odrębną kwestię jest to, dlaczego widząc sygnały ostrzegawcze, a nawet będąc źle traktowaną przez partnera Pani nadal brnęła w ten związek. O przyczynach tego stanu rzeczy warto porozmawiać z psychoterapeutą, by ta historia się nie powtórzyła. Możliwe, że wpływ na taki rozwój wydarzeń miały czynniki takie jak: poczucie własnej wartości, nieprawidłowe wzorce rodzinne lub brak wzorców albo szkodliwe przekonania na temat związku. Nierzadkim powodem jest także ambiwalentny styl przywiązania, który dotyczy przede wszystkim kobiet, które w dzieciństwie doświadczały chaotycznej, niespójnej, nieadekwatnej opieki, ponieważ raz czuły się kochane, innym razem zupełnie niepotrzebne. 

Zalecam także lekturę artykułu o tzw. kobietach podatnych na zranienie, bo być może niestety w jakiejś mierze problem ten Panią dotyczy.