Trauma po gwałcie

[psycholog Rafał Olszak]

Cytat

Jestem młodą kobietą, tuż przed 30-tką, narzeczoną, za ok. miesiąc mam wyjść za mąż. Sądzę, że mój problem w obecnym kształcie rozpoczął się, gdy zostałam zgwałcona 7 lat temu (choć głębszych źródeł można doszukiwać się w dzieciństwie, gdy moi rodzice rozeszli się, a ja czułam się winna). Zawsze miałam łatwość nawiązywania kontaktów i szybkiego wchodzenia w relatywnie bliskie relacje, ale nie potrafię być w 100% otwarta, całkowicie się "odsłonić". Czuję, że nie jestem wystarczająco interesująca, aby chcieć nadal przy mnie być, zobaczywszy kim naprawdę jestem.

W wyniku tej sytuacji w kwestiach istotnych nie zawsze mówię to, co czuję lub myślę, lecz wypowiadam to, co zdaje mi się, że mój Ukochany chciałby usłyszeć, i co czyniłoby mnie "wyjątkową". Kocham mojego Narzeczonego i chcę z Nim być, chcę zostać Jego żoną, ale czuję, że nie jestem na Niego w 100% otwarta, że lękam się okazać słabość, i że Go zawiodłam.  
 
W efekcie tej sytuacji: 
1) przedkładam myślenie o innych nad myślenie o sobie, nie z altruizmu, lecz dlatego, iż nie sądzę, abym zasługiwała na poważne traktowanie siebie samej; 
2) lękam się współżycia; 
3) bywam nerwowa; 
4) uważam, że nie jestem wartościową osobą, i - choć mogę bez problemu wskazać swoje zalety - nie lubię siebie.
 
Mój Ukochany zdaje sobie sprawę z mojego problemu i chce mi pomóc, jednak kilka dni temu okazało się, że każde z nas myśli bardziej o tym drugim, niż o sobie samym. Do tego ostatnie kilka miesięcy spędziłam poza Europą, a mój Ukochany - jak się właśnie okazało - czuje się osamotniony i źle znosi rozłąkę. Ja z kolei nie nauczyłam się w rodzinnym domu, jak żyć we dwoje, więc nie wiem, jak się efektywnie rozmawia z partnerem.
 
Zrozumiałam, że problem nie leży w moim związku lub w postawie Ukochanego, lecz we mnie, dlatego zależy mi na rozwiązaniu następujących kwestii:
 
1) chcę zacząć myśleć o sobie dobrze, nie obwiniać się przy każdej okazji, że jestem za głupia lub nie zasługuję na coś; 
2) nie chcę, aby gwałt wpływał na moje życie intymne z Narzeczonym (choć pewnie moje emocjinalne lęki to tylko efekt stanu umysłu); 
3) chcę, aby Ukochany czuł, że ma we mnie wsparcie, i że może być ze mną szczery; 
4) chcę przestać obwiniać się o wszystkie złe rzeczy wokół siebie.
 
Będę wdzięczna za wszelkie sugestie.
Pozdrawiam!

Szanowna Pani,

powiadamia Pani o szczególnie trudnym doświadczeniu, które ze zrozumiałych względów może rzucać cień na podejście do seksu, jakkolwiek nie musi. Warto byłoby przyjrzeć się tej kwestii i uporać z tym tematem w ramach psychoterapii indywidualnej, skoro dotychczas samodzielnie nie udało się tego celu osiągnąć. Mówi Pani również o pragnieniu zmian w swoim podejściu do samej siebie. Praca nad samooceną i poczuciem własnej wartości również może być tematem psychoterapii. Można domniemywać jednak, że trudne, a być może wręcz traumatyczne doświadczenie stanowi przeszkodzę i to z tym należałoby się uporać w pierwszej kolejności.