Natalia9801

Mam 22 lata , jestem studentką, mieszkam ze swoim chłopakiem, rok wstecz byłam jeszcze w toksycznym związku w którym miałam styczność z przemocą psychiczną i fizyczną, ciężko mi się było z tego wyrwać, można powiedzieć że żyłam w związku w którym był obecny syndrom sztokholmski, w końcu mi się udało ale to było trudne , postanowiłam zmienić pracę i miejsce zamieszkania, poznałam obecnego chłopaka który może i nie używa wobec mnie przemocy ale jest dla mnie wsparciem na poziomie 0 , czuje że jestem odpowiedzialna za wszytko, jestem z tym sama , straciłam nie dawno pracę ponieważ nie miałam nawet ochoty do niej wstawać, każda możliwość wykorzystuje do wyspania się, potrafię nie pójść na egzamin na studiach który jest bardzo ważny bo wolę się wyspać, przez to mam pod górkę na uczelni bo jestem do tyłu i boję się że nie będę mogła się obronić w terminie, chłopak cały czas powtarza ze po prostu brakuje mi samodyscypliny, że jestem zimna i oschła że mam skrzywioną głowę po poprzednim partnerze z którym żyłam 3 lata, nie mogę liczyć na ciepłe słowa bo jestem cały czas przybijana gwoździem do podłogi kiedy wspominam że z moja psychika może być coś nie tak , chodzę tylko pomagam mu w jego sprawach jestem wsparciem na 300%, ale swoje problemy muszę już rozwiązywać sama , wiecznie czegoś ode mnie oczekuje, wiecznie muszę być na zawołanie, mam wrażenie że przyciągam samych takich ludzi. Jestem od prania , sprzątania, gotowania , wsparcia , bycia i ciepłych słów. Codziennie chce mi się wyć ale się powstrzymuje bo już nie mam siły tłumaczyć czemu płacze, " czemu nie wywiesiłaś prania ? przecież zrobiłaś je rano ? " " byłaś rano w sklepie przecież pies jest głodny? " . A w międzyczasie u mnie wszystko ok . Wspaniale że pytasz .