Magda92

Jak tytuł wskazuje, nie wiem jak to nazwać, ale może zacznę od początku. Mam 27 lat (chociaż nie ukrywam, że przez moje zakręcenie, czasem się zastanawiam ile mam lat), moje dzieciństwo w normalnym rozumowaniu, nie było ciężkie. (Nigdy nie chodziło o rodziców), ale to mało istotne, bo to moim zdaniem nie zmieniło w żaden sposób mojego myślenia. Mam chłopaka. 13 lat jesteśmy razem, wiem, łatwo obliczyć. Gówniarz byłam, on też, ale tak się trzymaliśmy. Zamieszkaliśmy razem. Oczywiście po kilku latach, jak już oboje osiągnęliśmy pełnoletniość. No i tak to trwało i trwa, tylko, że już z mojej strony to okres wegetacyjny, a z jego strony mam wrażenie, że czeka na najgorsze, bo wie, bo ma świadomość, że te myśli się pojawiają, te złe i ja też to wiem. Nie śpię, jem jak sobie przypomnę, do pracy chodzę, bo muszę i ze znajomymi również spotykam się, bo muszę -.-, Nadmienię, że on przebywa aktualnie od dłuższego czasu poza granicami naszego kraju, co gorsze, dla niego każde "spięcie" powoduje to, że dla niego nie jest problemem się nie odzywanie. Nie wiem co tu jeszcze napisać. Wydałam w ostatnim czasie ok 2k na lekarzy, ok, śpię, jak wezmę leki, ale to mi nie wyłącza myślenia.