Jestem od niedawna opiekunem prawnym młodszej siostry(17lat). Mam 20 lat i powoli takie życie dorosłe mnie przerasta. W maju pisałam mature i w trakcie tego okresu zmarli moi dziadkowie, którzy byli naszymi opiekunami prawnymi. Musiałam zacząć pracować i w międzyczasie zaczęłam studia, prawo jazdy( bez niego muszę dojeżdżać do pracy codziennie rowerem ok. 20 km w dwie strony co jest męczące po jakimś czasie). Po tych paru miesiącach zaczynam sobie nie radzić na studiach, mam problemy z chodzeniem do pracy i prawka także nie mogę skończyć. Moja siostra jest w "okresie buntu" i z tym sobie też zaczynam nie radzić. Jeszcze przed tym całym zamieszaniem miałam problemy z samopoczuciem, nie widziałam sensu, ale starałam się isc dalej. Teraz po prostu chce to wszytsko skończyć. Wiem, że nie mogę. Nie zrobię tego siostrze. Brakuje mi strasznie dziadków. Codziennie o nich myślę i potwornie tęsknię. To babcia była taką osobą, której mówiłam jak się czuje. Gdy rozmawiam z innymi osobami mam wrażenie, że mnie nie rozumieją. Staram się ciągnąć to dalej, ale tracę poczucie siebie. Studia chyba sobie całkiem odpuszczę, bo z pełnym etatem w pracy nie znajdę czasu. Z siostrą staram się rozmawiać, ale nie potrafię być rodzicem i siostra jednocześnie. Mam coraz silniejsze wąchania nastrojów i nad tym nie panuje, a jeśli mi się przydarzy dzień wolny, nie wstaje w ogole z łóżka. Nie wiem co robić i proszę o jakąkolwiek radę, która jakoś pchnie mnie do przodu. Pozdrawiam
