Witam,
Mam 31 lat, pracuję i żyję w dużym mieście. Mam chyba dość klasyczny syndrom, ale w niestandardowym już i przedłużającym się okresie. Walę z grubej rury - nigdy nie miałem dziewczyny, choć nie jestem wcale jakoś specjalnie nieurodziwy. Niewiele mam koleżanek, ale kontakt z kobietami nie jest dla mnie jakimś wielkim wyzwaniem. Generalnie nie mam problemu, aby umówić się z jakąś na kolację czy kawę. Rozmawia mi się wtedy zupełnie lekko. Jednak jest tak tylko wtedy, gdy nie zależy mi kompletnie na relacji z tą kobieta, nie jest dla mnie atrakcyjna. W sytuacji, w której jednak zaczyna mi zależeć, wpadam w tzw. zauroczenie to dosłownie, ale po 2-3 min wręcz paraliżuje mnie. Pracowałem w życiu z ludźmi, z klientami, teraz nieco mniej. Jestem kontaktowy, rozmowny, raczej gawędziarz i gaduła niż introwertyk. Wszystko super, dopóki nie czuję, że "to jest ta kobieta". Jak już to poczuję to po prostu wstyd mi za siebie samego, bo zwyczajnie nie wierzę sam jak się zachowuję, jak prostacko wygląda to co robię czy mówię, a mam wtedy kompletną pustkę w głowie. Lata mijają, a to się nie zmienia. Musiałbym chyba wykonać 200 powtórzeń takich spotkań, aby czuć się swobodnie w takich sytuacjach, a to nie jest możliwe, gdyż bardzo rzadko zdarza mi się poznać taką kobietę, do której coś czuję (mimo, że jestem heterykiem). Trudno mi się umawiać z kobietami, do których znowu nic nie czuję, bo to po prostu zmuszanie się na siłę do spotkań, po których druga strona coś sobie obiecuje, a potem są nieprzyjemności, gdy się okazuje, że jednak nic z tego. I tak mi lata mijają, a ja dalej mam stres jak w podstawówce przed klasówką, na którą nie nauczyłem się materiału.
Pytanie zasadnicze brzmi: czy ja potrzebuję konsultacji z psychologiem lub kimś o podobnych charakterze pracy ? A jeśli tak to co ona może mi dać ?
Pozdrawiam
