psycholog Rafał Marcin Olszak

@elvirka
Mówi Pani, że kilka miesięcy temu została zdradzona przez chłopaka, który potem odszedł. Kilka miesięcy po rozstaniu wciąż dokucza Pani przygnębienie, płaczliwość, brak motywacji do działania. Mówi Pani też o sięganiu po słodycze, izolowaniu się od ludzi, poczuciu utraty sensu.

Żałoba po utracie związku może trochę potrwać. Niewykluczone, że wciąż jeszcze dochodzi Pani do siebie po tym, co zaszło i ten stan samoczynnie w końcu rozejdzie się po kościach. Z drugiej strony niektóre opisywane przez Panią kwestie mogą być objawami epizodu depresji. Niezależnie od tego, czy chodzi o trudności w uporaniu się z byciem zdradzoną, z żałobą po utracie związku czy z depresją, kontakt z psychologiem, psychoterapeutą może okazać się pomocny. Proszę rozważyć taką ewentualność. Jeśliby pojawiły się myśli o śmierci czy wręcz myśli samobójcze, wtedy zalecałbym niezwłoczny kontakt ze specjalistą (psycholog, psychoterapeuta, lekarz psychiatra).
 

Szanowny Panie,

ostateczną odpowiedź na to, czy psychoterapia online byłaby adekwatna w przypadku leczenia Pana konkretnych dolegliwości byłaby możliwa dopiero po rozmowie diagnostycznej. Jeśli chodzi o psychoterapię zaburzeń lękowych z napadami paniki, zazwyczaj kontakt z psychologiem przez Skype jest w porządku i nie ma przeciwwskazań. Wiadomo też, że terapia poznawczo-behawioralna jest skuteczna przy leczeniu takich dolegliwości.

Jeśliby zdecydował się Pan na kontakt z naszym gabinetem, formularz rezerwacji oraz procedura rezerwowania wizyty są na stronie http://www.ocalsiebie.pl/formularz-rezerwacji-cennik/

Intrygujący i ważny temat. Dziękuję za jego poruszenie na forum.

Stosunek do dzieci i macierzyństwa może być uwarunkowany wieloma czynnikami, więc trudno jednoznacznie stwierdzić, czy w przypadku danej osoby jest to kwestia tzw. syndromu DDA. 

Tym niemniej może być coś na rzeczy. Niektóre DDA przyznają, że boją się, iż zrobiłyby swoim dzieciom piekło podobne do tego, jakie same przeżyły w dzieciństwie, bo takie mają zakorzenione wzorce (a przynajmniej tak uważają). Ofiary przemocy często noszą w sobie poczucie winy za to co się stało, a przez to mają przeświadczenie, że same są zdolne do podłych czynów.

Istnieje też wyjaśnienie, które mówi, że DDA nie tyle nie lubią dzieci, co kategorycznie nie akceptują własnych na nie reakcji, które mają sobie za złe szczególnie mocno. Odbierają własne negatywne reakcje jako dowód na to, iż nie nadają się na rodziców. Czują też poczucie winy, kiedy nie są w stanie zapanować nad negatywnymi odczuciami pojawiającymi się na przykład wtedy, gdy dziecko sprawia kłopoty. Tymczasem chociażby zirytowanie czy zezłoszczenie się na kogoś, kogo się kocha, także na dziecko, nie jest zjawiskiem, na podstawie którego należy wyciągać tak daleko idące wnioski, bo to może się zdarzyć każdemu i jest ludzkie. Grunt, by zachowania towarzyszące tym uczuciom pozostawały asertywne, prawidłowe, a do tego przecież DDA są jak najbardziej zdolne. 

Innym wyjaśnieniem jest lęk przed bliskością u niektórych DDA, bo bliskość kojarzy im się raczej negatywnie jako źródło bólu emocjonalnego, nadużyć czy rozczarowań. Tymczasem małe dziecko tego w ogóle nie rozumie i może przytulać się czy chcieć bliskości osoby dorosłej, bo na przykład po prostu chce się bawić. DDA w obliczu takiej spontanicznej, a przez to w pewnym sensie nieznoszącej sprzeciwu bliskości niejako narzuconej przez dziecko sztywnieją i czują się nieswojo. Wówczas swoje gesty odbierają jako sztuczne, za co znowu się winią i w czym doszukują się dowodów na rzecz tezy, jakoby nie nadawały się na rodziców. 

Jest jeszcze gorzej, gdy jakieś DDA ma problem ze spontanicznością, bo gdy w domu rodzinnym była zabawa, kończyło się to zwykle piciem jednego lub dwojga rodziców i ostatecznie awanturą. Dziecko jest wulkanem energii i zachowuje się spontanicznie, co u takiego DDA może powodować niepokój. Tak to już jest z lękiem. Gdy ktoś doświadczył czegoś złego wracając ciemną uliczką, to w przyszłości może odczuwać zaniepokojenie ilekroć znajdzie się w tego typu miejscu. Nie dotyczy to tylko uliczek, ale wielu różnych kontekstów. Jeśli spontaniczność zwiastowała problemy, bo na przykład rodzic stawał się właśnie taki aż za bardzo po spożyciu alkoholu, DDA może czuć niepokój ilekroć znowu doświadczy cudzej spontaniczności albo samo się na tym przyłapie. Są to rzeczy do przepracowania w psychoterapii indywidualnej, grupowej i oczywiście w toku samego życiu, choć trzeba przyznać, że problemy związane z brakiem spontaniczności, usztywnieniem bywają wyjątkowo trudne do pokonania. Jakkolwiek nie jest to niemożliwe.

Szanowny Panie,
skoro lekarze rozkładają ręce i nie wiadomo o co chodzi, a doświadcza Pan różnych objawów, które mogą świadczyć o zaburzeniu lękowym, warto porozmawiać z psychoterapeutą. Istnieje coś takiego jak zaburzenie lękowe z napadami paniki. Panice towarzyszą przerażające myśli o umieraniu, byciu na krawędzi czy traceniu zdrowych zmysłów. Nierzadko jest tak, że równolegle osoba cierpi na różne dolegliwości lękowe i inne problemy psychologiczne. Nie należy zwlekać z psychoterapią, gdyż problem ma tendencje do pogłębiania się. Jeśli czuje Pan, że więcej informacji na ten temat może Panu pomóc, sugeruję lekturę artykułów o napadach paniki psycholog, psychoterapeutki Natalii Popławskiej; jeśli woli Pan się nie martwić na zapas, to lektura nie jest niezbędna na tym etapie, bo w trakcie współpracy z psychoterapeutą otrzyma Pan instrukcje bezpośrednio odpowiadające Pana konkretnym dolegliwościom.

Powiedzenie osobie doświadczającej silnego lęku przed kobietami żeby podszedł, zagadał i rozpoczął konwersację jest jak radzenie osobie, która ma lęk wysokości, by skoczyła na bungee. To nie zadziała, wyzwanie jest za trudne, opór zbyt silny, a pustka w głowie powodowana lękiem prawdopodobnie uniemożliwi pociągnięcie rozmowy. 

Co wobec tego zrobić?

Dać sobie trochę czasu, na przykład kilka miesięcy na stopniowe wychodzenie ze strefy komfortu i mierzenie się z lękiem w osiągalnym stopniu, małymi krokami. W takim, by zdążył pojawić się lekki niepokój, ale nie tak silny, ażeby całkiem paraliżował, zrażał. Można na przykład częściej zagajać i prowadzić krótkie, małe pogawędki choćby z ekspedientkami czy w szkole bez intencji podrywania czy umawiania się na randki. Chodzi o to, by na tym etapie oswoić się z dyskomfortem, który stopniowo będzie przez to stawał się coraz mniej dokuczliwy. 

Kiedy już poczujesz się pewniej i postanowisz zagadać do jakiejś dziewczyny z intencją poproszenia o numer telefonu, pamiętaj o rozgrzewce. Najpierw wejdź w kilka interakcji z ludźmi i z kobietami, rozgadaj się trochę, „rozgrzej” dając sobie odpowiednią ilość czasu i takich kontaktów. Osoby nieśmiałe mają dłuższy „pas startowy”, to nic złego, trzeba tylko o tym pamiętać. Będąc rozgrzanym łatwiej ci będzie na serio „wystartować”. 

Rozważ też pracę nad poczuciem własnej wartości, bo to ono często, choć nie wyłącznie ono, obfituje silnym lękiem w określonych sytuacjach społecznych. 

Cenię kino, w którym psychika postaci odgrywa niebanalną rolę. Ze zrozumiałych względów lubię filmy i seriale, w których pojawiają się wątki psychologiczne. Jest godnych obejrzenia pozycji. Szczególnie polecam tych kilka:

Lot nad kukułczym gniazdem
Jak dla mnie jest to wybitny film o moralnej wyższości odstępstwa od normy nad przyjętymi normami, które jakże często rozczarowują i pozostawiają wiele do życzenia. Przy okazji jeden z nielicznych filmów, który w mojej ocenie dorównuje książce, jakkolwiek ją również warto znać. 

Szósty zmysł
Na pierwszy rzut oka trzymająca w napięciu opowieść o chłopcy i jego terapeucie. Ma jednak swoje drugie dno, a może i trzecie. Obraz przywołuje definicję zaprzeczenia, które to pojęcie zostało wprowadzone przez psychoanalityków. 

Donnie Darko
Poruszająca historia chłopaka z zaburzeniami osobowości, która pozostawia trwały ślad w pamięci. Przejmujące zwroty akcji dają do myślenia. Film, który warto obejrzeć także ze względu na muzykę. 

Lśnienie
Horror psychologiczny z niezapomnianą kreacją Jacka Nicolsona. Narastające szaleństwo zwieńczone tragicznym finałem. To trzeba zobaczyć. 

A jakie Wy polecanie kino z motywami psychologicznymi?

Kiedy dni są coraz krótsze, a pogoda momentami nieszczególnie sprzyja spacerom, przydają się sprawdzone sposoby na jesienny spleen. Spotkania z przyjaciółmi są dobre na każdą okazję. Zwłaszcza gdy można ich ograć w Scrabble! Oprócz tego więcej pisuję, nadrabiam zaległości w lekturach i serialach. A jakie są Wasze patenty na poprawę nastroju w ponure jesienne wieczory?
 

Na łamach starej wersji strony pod adresem http://ocalsiebie.nazwa.pl/blogs niektórzy klienci publikowali opinie o usługach psychologów Gabinetu Ocal Siebie. Załączam je poniżej i jednocześnie pozostawiam temat otwarty na wypadek, gdyby ktoś chciał coś dodać lub napisać własną opinię.

Jak widać na poniższych zrzutach ekranu, strona ocalsiebie.pl w ciągu ostatnich kilku lat ewoluowała dość mocno. Obecna wersja jest już trzecią z kolei. To kolejny krok w stronę idei, która przyświeca mi od samego początku: psychologia blisko ludzi. Nauka o ludzkiej psychice bywa bardzo pomocna na różne sposoby. Tak w gabinecie psychologicznym jak i w codziennym życiu. Właśnie dlatego strona nie jest zwyczajną wizytówką specjalisty, ale platformą, na której można czytać i komentować artykuły, dyskutować na forum, blogować i podejmować inne czynności. 
 

Przyszło mi już po raz trzeci publikować powitanie.

Witam bardzo serdecznie zarówno osoby, które na ocalsiebie.pl trafiły pierwszy raz, jak i wszystkich dotychczasowych bywalców. Chciałbym, żeby to miejsce w sieci było swoistym azylem, w którym w przyjaznej i życzliwej atmosferze będziemy mogli rozmawiać na tematy psychologiczne, ale i o codzienności, sprawach obyczajowych. 

Ponadto ciepło dziękuję tym wszystkim klientom, którzy dzieląc się ze mną swoimi refleksjami i przekazując mi informacje zwrotne przyczynili się do tego, że ta platforma powstała. Życzę konstruktywnego użytkowania serwisu!