Mam problemy w związku

[psycholog Rafał Marcin Olszak]

Cytat

Witam serdecznie,

Od 8 miesięcy jestem w związku. Od samego początku wszystko było cudownie. Również w łóżku. Potem mój partner zaczął wyrażać swoje zdanie, że generalnie seks nie jest do niczego potrzebny, że on go nie potrzebuje, że to nie jest podstawa związku. A jednak na początku znajomości potrafiliśmy nie wychodzić z łóżka. I on cały czas powtarza, że jest mu ze mną cudownie w łóżku, ale nie odczuwa potrzeby kochania się. Wiem, że seks nie jest najważniejszy, ale jednak mimo wszystko uważam, że jest bardzo ważny, że zbliża partnerów do siebie, poprawia relacje. Chciałabym bardzo coś z tym zrobić. Bo potrafimy nie kochać się ponad 2 miesiące, a on nie widzi w tym żadnego problemu. A może to jednak ze mną jest coś nie tak? Może faktycznie seks nie jest potrzebny, a ja mam błędne zdanie?

Dodam jeszcze, że mój partner całkowicie poświęca się pracy. Nie wiem czy to pracoholizm, ale dla mnie jeżeli nie jest jeszcze pracoholikiem to za chwilę nim będzie. Pracuje od rana do nocy. Non stop. W weekendy. Potrafi zrezygnować z naszego spotkania na rzecz pracy. I nie uważa tego za nic złego. Dla niego spędzanie czasu ze mną jest marnotrawieniem czasu, bo praca jest jego żywicielem. Nie może zrozumieć, że bycie z kimś nie polega tylko na materialnym zaspakajaniu potrzeb, ale bardzo ważna w związku jest bliskość i czas spędzany ze sobą.

Na początku naszej znajomości wszystko wyglądało inaczej, a teraz on coraz bardziej pokazuje swoje prawdziwe oblicze, co bardzo mnie boli. Kocham go strasznie i chciałabym ten związek ratować, bo jeżeli dalej tak będzie to ja tego nie wytrzymam. Już zaczynam mieć dość takiego jego podejścia do życia, do związku, do seksu. On twierdzi, że bardzo mnie kocha, że nie chce mnie stracić, chce być ze mną. A jednak jego oddanie się pracy i brak seksu wszystko psuje.

Czy mógłby nam Pan jakoś pomóc? Czy powinniśmy zacząć terapię? Ja bardzo tego chcę, bo strasznie chcę utrzymać ten związek, chcę być znów taka szczęśliwa jak byłam na początku, ale obawiam się, że jak wspomnę o tym partnerowi to nawet nie będzie chciał słuchać. Bo w jego mniemaniu to nie jest żaden problem, on nie widzi problemu, nie widzi też, że swoim podejściem wszystko między nami psuje.

Co mi Panimoże zasugerować? Jak mamy sobie pomóc? Jak do niego podejść? Jak to zmienić? Będę wdzięczna za jakąkolwiek pomoc z Pana strony, jakąś podpowiedź.

pozdrawiam
Agnieszka

Szanowna Pani,

relacjonuje Pani szereg trudności w trwającej 8 miesięcy relacji. Mówi Pani między innymi o tym, że partner nie uwzględnia Pani potrzeb, lekceważy sygnały, że Jego postępowanie Panią unieszczęśliwia. Trudno zmienić czyjeś zachowanie jeśli dana osoba sama nie wyrazi takiej woli. Nasuwa mi się pytanie, jak to się dzieje, że Pani toleruje relację, w której notorycznie i ze szkodą dla Państwa związku partner wybiera pracę od świtu do nocy? Być może tak dalece rozmijacie się Państwo pod względem priorytetów, że będzie to nie do pogodzenia. Tym bardziej, że po relatywnie krótkim czasie zanikło między Państwem pożycie seksualne, które przecież scala związek, dopełnia uczucie. Warto poddać refleksji czy istnieje możliwość szczerej, poważnej rozmowy z partnerem, bo jeśli nie zacznie on Pani zauważać, uwzględniać, kryzys w relacji może zakończyć się rozstaniem. Proszę też zastanowić się, jak to się dzieje, że znosi Pani takie traktowanie przez partnera, jak to wpływa na Pani poczucie własnej wartości, czy tak wyobraża Pani sobie udaną, satysfakcjonującą relację. Proponuję także zrobić sobie bilans zysków i strat z trwania w tej relacji pomimo jej obecnie niesatysfakcjonującej jakości. Wszystko to razem wzięte pozwoli odpowiedzieć sobie na pytanie, czy tego Pani właśnie chce, czy raczej lepiej byłoby zbudować relację z kimś innym, ponieważ ma Pani prawo do uwagi, czasu, troski w związku uczuciowym. Serdecznie pozdrawiam.