Jak pomóc żonie?

[psycholog Rafał Marcin Olszak]

Cytat

Mam 36 lat i on prawie roku jestem żonaty (4 lata związku)

Dostałem ofertę pracy za granicą i zdecydowaliśmy z żoną, że wyjedziemy na 2-3 lata. W tym czasie planowaliśmy zajść w ciążę.

Z pewnych wzgędów (okresy przejściowe, aby ubezpieczenie choć częściowo pokryło sprawy ciąży) staranie się o dziecko zostało przesunięte o rok. Jesteśmy tu już prawie 8 miesiący. Żona nie pracuje. Nie jest to problemem finansowa (moje wynagrodzenie starcza na życie i jeszcze oszczędzamy). Problemem jest brak pracy sam w sobie. Żona ogólnie biorąc się nudzi. Do tego dochodzą problemy skórne - swędzenie i pieczenie, które początkow wiązaliśmy z jakością miejscowej wody. Ale czasem się zastanawiam, czy to nie jest wynik depresji u żony.

Żona często narzeka na brak pracy i brak zajęcia. I ja rozumiem, że to jest problem. Sęk w tym, że one nie robi nic, aby pracę zdobyć ale zorganizować sobie jakieś zajęcie. Nie przegląda ogłoszeń o pracę. Ja robiłem to kilkukrotnie, ale zawsze jak coś ciekawego znalazłem to ona znalazła jakiś problem - a to za daleko, a to nie ma doświadczenia, a to za słabo zna język. Proponowałem inne formy zajęcia czasu żone (jak wspominałem finanse to nie problem): kurs językowy, wolontariat w ośrodku opieki na osobami starszymi. Zawsze coś wymyślała, żeby się wymigać.

Narzeka, że nie ma co robić i nie spotyka się wcale z ludźmi (poza mną) - ale każda propozycja spotkania, czy to z ludzmi ode mnie z pracy, czy to ze znajomymi albo rodakami, którzy tu mieszkają kończy sie tak samo: nie ma ochoty, nie będę miała o czym z nimi rozmawiać, albo nie zrozumieć co mówią (a rozumie język na pewno bo oglądamy codziennie lokalną TV).

Żona często powtarza, że do niczego się nie nadaje (znacznie częściej niż jak byliśmy w Polsce). Przyszłośc najczęściej widzi z negatywnej strony: a to się nie uda, a to coś złego na pewno się stanie. I wtedy wogóle przestaje próbować, bo z góry zakłada, że jej się nie uda. Tak min., porzyciła próby napisania pracy magisterskiej - na ostatniej prostej (szkoda zmarnowanego czasu - tymbardziej wiedząc z jaką pasją potrafi o tym opowiadać i ile o tym wie).

Mam wrażenie, że problemem dla niej stanowi także fakt, że mam wyższe od niej wykształcenie - choć wielokrotnie jej powtarzałem, że wykształcenie nie jest dla mnie istotne, że ona jest dla mnie najważniejsza.

Nie jestem ekspertem w dziedzinie psychologii ale to mi wygląda na depresję - zdażają się okresy, że jest dobrze, ale coraz rzadziej.

Pytanie jak jej pomóc? Rodzina jest daleko (bardzo daleko). Myślałem o powrocie i nawet któregoś razu to zaproponowałem, ale myśle, że to nie jest wyjście - bo potem po powrocie będzie się zadręczać, że musieliśmy wrócić i przez to nie zrobię kariery (dokładniej stwierdziła, że powrót nie wchodzi w grę bo potem będę jej wypominał, że przez nią wróciliśmy - czyli jej klasyczne zakładanie, że przyszłość będzie negatywna i będę jej coś wypominał).

Chcę być wsparciem dla żony. Powtarzam jej, że jest dla mnie najważniejsza i że ją kocham. Ale czasami nie daję już rady. Tym bardziej, że ja jestem raczej optymistycznie nastawiony do życia. Jak regagować na jej nastroje? Co mówić, a czego nie powinienem? Czy powinienem się problemami podzielić z rodzicami żony (oni nic nie wiedzą bo przez skype'a żona odgrywa, że wszystko jest OK nawet jak nie jest)?

Na koniec pytanie: czy są jakieś porady dla mnie jako osoby chcącej pomóc osobie z problemami? Jak radzić sobie z tym stresem? Jak zachować cierpliwość i poskromić nerwy?

Będę wdzięczny za wszelką pomoć.

Szanowny Panie,

skoro martwi się Pan o stan partnerki, proponuję zasugerować jej kontakt z psychologiem / psychoterapeutą albo psychiatrą, by dowiedziała się, co warto zrobić, ażeby lepiej się poczuła. Ponieważ mieszka Pan zagranicą, możliwa jest np. konsultacja psychoterapeutyczna / psychologiczna online z wykorzystaniem Skype. Niektóre rzeczy, o których Pan mówi, mogą być objawami depresji. Temat ten musi być jednak zgłębiony w bezpośrednim kontakcie z daną osobą.