Zaburzona matka.

[nip21]

Cześć!

Większość moich problemów oscyluje wokół sytuacji jaką miałam w domu. Krzyki i awantury to był u nas chleb powszedni. Obecnie biorę leki SSRI. Bez leków mam kompulsywne myśli na temat moich rodziców. Potrafię od przebudzenia do południa analizować sytuację w domu, staram się odpowiedzieć na pytania - kto był zły? co przeoczyłam oczywistego co byłoby odpowiedzią na te pytania? etc. Pewnie trudno będzie Wam ogarnąć o co chodzi z tego względu, że dużo sytuacji jest zero jedynkowych tzn. jest zdrada -> jest rozstanie. Nie u mnie w domu. Od dziecka moja mama zachowywała się dziwnie. Aż wstyd mówić o niektórych rzeczach. Ojciec zresztą tak samo. 

Skupię się na mamie bo to z nią dzisiaj wyszła kolejna załamująca historia. Podam przykłady jej zachowań:

1) Jak miałam około 7 lat to powiedziała mi, że się zabije a dokładniej - "powiedz tacie, że mamusia chce się zabić". Już wtedy zrozumiałam, że miało to celu zmanipulowanie ojca, który już wtedy pewnie chciał ją zostawić. No i w tym młodym wieku musiałam ocenić czy mówić czy nie. Nie powiedziałam bo już wtedy zdążyłam się na niej poznać ale strach mi towarzyszył bo wzięłam na siebie odpowiedzialność za jej życie. Gdyby rzeczywiście targnęła się na swoje życie odpowiedzialność byłaby na mnie.

2) W mniej więcej podobnym wieku nazywała mnie dziwką, małą kurwą, teksty w stylu "ciekawe kiedy bachora do domu przyniesiesz" też były normą - zaraz obok tych "żałuję, że Cię urodziłam;

3) Kiedyś byłam ofiarą molestowania przez starszą koleżankę - powiedziałam mamie prosząc żeby nikomu nie mówiła. Powiedziała wszystkim, łącznie z randomowymi koleżankami na klatce. Od tej pory w domu byłam obiektem drwin - żartowali sobie ze mnie w stylu "idź do X (tutaj imię tej koleżanki) się pobawić" - to było moje pierwsze załamanie, po powrotach do domu z podwórka słyszałam teksty w stylu "ciekawe co tam znowu robiłaś";

Serio, teraz się na chwilę zatrzymałam i zdałam sobie sprawę że mogłabym tak pisać i pisać więc przejdę do sytuacji z dzisiaj:

Ojciec poznał inną kobietę jakieś trzy lata temu. Między rodzicami nie układało się od dawien dawna ale wciąż mieszkali razem i nie mieli rozwodu. Oddzielne pokoje zakupy etc. Jak zaczęło robić się poważnie z tą kobietą to matka powiedziała mi, że uwaga uwaga "ojciec ją zgwałcił". Kolejna trauma, szok, niedowierzanie. Starałam się jakoś usprawiedliwić tą sytuację, że może pewnie uprawiali seks po prostu a mama poczuła się wykorzystana. W sumie to zrozumiałam to ale pod wpływem impulsu (miałam jakiś tam kontakt z tą kobietą) wierząc matce i znając ojca (mój ojciec z kolei zdradza nałogowo) napisałam do niej, o tej sytuacji. 

Finalnie związek mojego ojca z tą kobietą nie wyszedł. Minęły jakieś 3 lata i jesteśmy w dniu dzisiejszym. Tata ma już nową partnerkę i jest bardzo szczęśliwy. Rozmawiam z mamą i mama mówi "ta jego nowa kobieta jest chyba o mnie zazdrosna" ja mówię "pewnie tak" a mama "nie ma po co, przecież my już dwa lata przed rozwodem ze sobą nie sypialiśmy" i wtedy świat się zatrzymuje i mówię "jak to? przecież mówiłaś, że tata Cię zgwałcił?!" a ona "ja tak mówiłam? co Ty znowu wygadujesz? lepiej się za robotę weź a nie siedzisz i przemyśliwujesz!".

Wiem, totalna patologia. Ale oto mój problem: Wiem, że moja matka jest zaburzona. Z jednej strony mi jej szkoda a z drugiej szkoda mi siebie i ojca. Nie wiem co robić dalej, boję się nie odbierać od niej telefonów. Zawsze wymiękam po pewnym czasie bo martwię się, że umrze, myślę o przemijalności etc. Jednak te kłamstwo odnośnie ojca to dla mnie za dużo. 

Proszę o pomoc, wiem że patologia maks, nawet psychoterapeucie o tym nie mówiłam. 

Co byście zrobili?