Boję się iść do psychologa, psychoterapeuty

[psycholog Rafał Olszak]

Cytat

witam, jestem samotna 24-latką... od jakiegos czasu nie umiem poradzic sobie z otaczajacym mnie swiatem, chce wybrac sie do psychologa ale boje sie, nie wiem jak taka wizyta moze przebiegac, ze nie bede umiala okreslic swego problemu no i nie wiem czy taka wizyta jest w stanie pomoc, zeby zmienic moje nastawienie. czuje sie bezwartosciowa, czuje ze nic mi w zyciu nie wyszlo i ze pewnie juz nic mi nie wyjdzie. nie lubie tez swojego wygladu, wszystko sprowadzam do tego mysle ze nie mam nikogo dlatego bo mam kilka kg za duzo ze w tej sytuacji nie mam prawa stworzyc odealnego zwiazku. byl czas ze sie odchudzalam troche schudlam i moja samoocena troche wzrosla jak i nastaiwenie do wszystkiego ale jakos nigdy nie umiem utrzymac tej mojej wagi i to wszystko wraca. mialam kilku partnerow ale nie sadze aby traktowali mnie powaznie i patrzac z perspektywy czasu nie bylam dla nich najwazniejsza co jest kolejnym powodem do tego ze pewnie jesli bylabym szczupla oszaleli by dla mnie. coraz rzadziej gdzies wychodze, urywam kontakty ze znajomymi, mysle ze dlatego iz oni maja tez swoje jakies lepsze zycie a ja wole nie sluchac tego bo robi mi sie jeszcze bardziej przykro. ograniczylam sie teraz do minimum znajomych w sumie moze tez dlatego, ze nie mam gdzie zbytnio poznac nowych znajomych samotnych ktorzy chcieliby jakos spedzic czas razem. rodzine mam wspaniala 2 siostry, rodzicow, ale one maja juz swoje pozakladane rodziny i dzieci i swietnie im sie uklada. zwyczajnie boje sie ze za kilka lat zabraknie moich rodzicw na ktorych moge polegac a ja zostane zupelnie sama, siostry beda mialy swoje rodziny i zwyczajnie nie beda mialy czasu na mnie. na starosc nawet nikt nie bedzie sie mna zajmowal. byc moze chcialbym i zalozyc juz rodzine i urodzic dziecko, mysle nawet o samotnym macierzynstwie zeby choc miec troche tej milosci tylko dla siebie zeby ktos mogl sie mna w przyszlosci zajac z milosci a nie z litosci. nie wiem jaka jest tego wszystkiego przyczyna tego mojego myslenia. tak sie zastanawiam czasem czy nie jest to wina moich relacji z tata. po prostu nie mamy prakttycznie zadnych relacji. zyjemy obok siebie, wiem ze jak bylam mala ciezko pracowal na mnie i na pewno mnie kocha, ale nie ma ze mna zadych relacji, jesli rozmaiwmy to np na temat domu lub ogolnie nigdy nie rozmwialismy o tym co czuje czemu np ten chlopak mnie rzucil nigdy nie umialam z nim o tym porozmawiac... chcialabym pozbyc sie mego myslenia ze jestem nic nie warta ze nic nie osiagne. prosze o odpowiedz i z gory dziekuje

Szanowna Pani,

na wstępie wspomina Pani, że rozważa konsultację psychologiczną i mówi o obawach z tym związanych. Podczas spotkania trwającego około 50 minut będzie Pani rozmawiała ze specjalistą, który tak pokieruje rozmową, by w ciągu jednego bądź dwóch spotkań mieć już pewne hipotezy na temat tego, w czym może tkwić problem. To nie jest tak, że ma Pani przyjść i od razu „wyłożyć kawę na ławę” - od tego jest psycholog, by pomóc rozpoznać, w czym rzecz.

Z drugiej strony dość szybko przechodzi Pani do kwestii związanych z samooceną. Mówi Pani, że bywa iż czuje się bezwartościowa. Dzieli się Pani, że miewa myśl, iż nic nie osiągnie. Poczucie własnej wartości bywa przedmiotem pracy podczas psychoterapii. Właściwie na koniec sama pisze Pani „chcialabym pozbyc sie mego myslenia ze jestem nic nie warta ze nic nie osiagne”. Tego typu odczucia to jeden z objawów depresji (co absolutnie nie przesądza, że wolno ją diagnozować), więc podczas konsultacji na pewno osoba, z którą będzie Pani rozmawiać, będzie pytać na przykład o Pani samopoczucie na co dzień w ostatnim czasie, zdolność koncentracji, czy nie ma Pani problemów ze snem...

Podsumowując sugeruję przełamać się i skorzystać z pomocy psychologicznej – od tego jest, by wspierać w radzeniu sobie właśnie z takimi trudnościami.