Chcę szczęśliwego związku z mężczyzną ale...

[psycholog Rafał Marcin Olszak]

Cytat

Jestem studentką, która wyprowadziła się z rozdinnego domu na dosyć spory dystans tak, że jestem w domu bardzo rzadko. Raz może dwa razy na semestr. Jest ku temu przyczyna, za każdym razem gdy wracam do domu stan psychiczny całej mojej rodziny się pogarsza. Zaczęło się to od poważnych probelmów finsansowych mojego taty, z którymi do dzisiaj nie może sobie poradzić.

 Mama, tata i brat wszyscy cierpią na depresję, jednak każdy przeżywa to samotnie, w swoim pokoju, w domu już nic nie trzyma się tak jak powinno, rodzice ciągle coś kupują, bo maja nadzieje, wypełnic jakas pustke tymi gażdzetami, jedzeniem, wszystkiego jest ogromnie dużo. Zupełnie zrezygnowali z życia, nic nie robią dla siebie, nie rozmawiaja, obwiniają siebie i cały świat. Widzę po nich że nietolerują siebie nawzajem i ucikają od swojego towarzystwa albo mają do siebie pretensje. Jedyne o czym mówią to co kupić. Wiem, że pokładają tylko nadzieje we mnie, bo stiwerdzili, że mój brat już nic nie osiągnie i go tylko tłumią, a on biedny, dorosły facet nie wie co ze sobą zrobić poza nałogami i pracą. Mimo że próbowałam się oddciagąć od ich problemów, to jest niemożlwe, ale jednocześnie nie wiem jak im pomóc. A wiem, że dopóki oni nie będą szczęśliwi, to ja nigdy nie będę szczęśliwa w żadnym związku, we własnym ciele i życiu. Przytyłam przez ostatnie miesiące, włosy mi wypadają, generalnie mój wizerunek bardzo się pogorszył, że aż wstydzę się wychodzić na ulicę i pokazywać. Boję się, ze też będę iała depresję jeśli już nie mam, po nocach płaczę i nie mogę spać i wtedy w ciągu dnia nic mi się nie chce, próbowałam parę razy wciagnać się w sport, próowałam wchodzić w związki, ale zawsze bałam się zaangażowania i nie wiem czy miało to wielki wpływ na moje zwiazki bardzo bałam się przyprowadzić partnera do domu, żeby widzał w jakiej rozsypce jest cała rodzina. Nikt tutaj już poważnie że sobą nie rozmawia, wszyscy mają do siebie pretensje i topią się w tych przedmiotach i produktach. Inwestują we mnie pomimo tych wszystkich problemow, kupują mi wycieczki, sponsoruja studia, a ja mam tylko wyrzuty sumienia i czuję że na to nie zasługuję. Bardzo mi z tym wszystkim ciężko, nie mam pojęcia jak sobie z tym poradzić, jest coraz ciężej, głupio już mi się żalić przyjaciółom, bo wiem, że nie rozumieją i już pewnie mają dość mnie smutnej, skoro poznały mnie zawsze uśmiechniętą, pełną życia i wigoru. Chciałabym zeby rodzice zdecydowali o rozstaniu, bo wiem, że już nie ma szansu na miłość albo akceptacje, pisałam do nich listy, bo bałam się rozmowy. Boję się do teraz rozmowy, bo gdy cokolwiek mówie, mama ma łzy w oczach, widzę że o wszystko się obwinia, ojca często zastaję w nocy kompletnie nie świadomego, nie wiem czy jest pijany, czy odużony jakimis lekami, widzę że sobie z tym wszystkim nie radzą, a czuję, że muszę coś z  tym zrobić, wiem że brat już się leczył, tata u psychiatry, a mama nie wiem, bo bardzo mało o sobie mówi Sama jednak często pije alkohol, bo mogę zapomnieć, dobrze się bawić i szybko zasnąć.  Bardzo proszę o szybką odpowiedź, bo już nie wiem co mam robić. Chcę w końcu żyć szczęśliwe, w zwiazku z facetem który będzie mnie kochał i akceptował, a ja jego. 

Szanowna Pani,

przez długi czas zastanawiałem się, jak odpisać. Porusza Pani wiele wątków, ale nie uważam, by dało się bez rażącego spłycenia tematu ustosunkować do tych kwestii na forum. To naprawdę nie byłaby adekwatna forma wsparcia dla Pani. Nasuwają mi się różne refleksje, ale szczerze mówiąc nie wiem jak to ubrać w słowa nie mogąc uprzednio zadać pytań i trudno by mi było do Pani dotrzeć nigdy z Panią nawet nie rozmawiając... pisząc tak na sucho na forum. To ważne, by pewne sprawy sobie poukładać, uporządkować, a nie da się tego zrobić tak błyskawicznie tutaj. Sugeruję rozważyć konsultację psychologiczną – w ciągu paru spotkań zapewne uda się uzyskać lepszy wgląd w naturę tych wszystkich kwestii i znaleźć opcje, które mogłyby stanowić rozwiązanie.