Jak sonie pomóc

[lka]

Mam dwójkę dzieci, 6 lat i 9 miesiący. Zostałam z nimi sama, bo mąż pracuje za granicą. Ja pracuje ale obecnie jestem na urlopie. I właśnie przez ten urlop zaczął się mój problem, bo mam już dość siedzenia ze swoimi dziećmi. Codziennie płacze, młodsze dziecko większość czasu chce spędzać na rękach, starsze tez wymaga uwagi. Mam dość, dotychczas miałam ochotę na swoje hobby i inne czynności a teraz odkąd wstanę to płacze, ściska mnie w klatce piersiowej i coraz częściej nie chce mi się żyć. Nie wiem co zrobić, żeby sobie pomóc, zeby wróciła moja chęć do życia i żebym była znów taką wesołą osobą co zawsze. Czy jestem zła matka, ze nie cieszę się z możliwości spędzenia czasu ze swoimi dziećmi tylko mam ich dość? Chyba szczęśliwsza byłam jak pracowałam, aż boje się czy dotrwam do końca urlopu…

[AnnaMaja]

Hej. Czytając Twoją historie,poczułam się tak, jakbym czytała o sobie. Tylko,że u mnie już się sytuacja poprawiła,bo moje dziecko jest starsze,ma 2,5 latka i za 2 miesiące idzie do przedszkola. Rozumiem Cię bardzo doskonale. Przeszłam to samo co Ty,a może i bardziej,bo jestem pewna,że przeszłam depresję poporodową. Opieka nad takim małym dzieckiem jest bardzo trudna i męczące,szczególnie jak nie ma się nikogo do pomocy i jeśli dodatkowo dziecko jest bardzo wymagające. Do tego jeszcze,  jeśli są inne dzieci w domu. Życie się zmienia nie do poznania. Wszystkie nasze potrzeby ,nawet te fizjologiczne trzeba odłożyć na bok i stać się robotem na 24h,7 dni w tygodniu. Jesteś przemęczona ciagłym zajmowaniem się dzieckiem i nawet nie masz kiedy wypocząć,no bo kiedy? Przecież w nocy trzeba wstawać milion razy. To nie jest życie to męka. Ja jakoś przetrwałam ten najgorszy czas i powoli wracam do normalnego życia🙂. Ale wspominam ten czas okropnie. Szczerze to było najgorsze 2 lata w moim życiu. To co się ze mną działo w tym czasie to było jak jakiś koszmar,z którego nie mogłam się obudzić. Ale przetrwałam i jestem teraz śilniejsza. Trzeba starać się myśleć pozytywnie,że ten etap jest przejściowy i minie szybciej niż nam się wydaje. 
Teraz czego potrzebujesz,to bardzo dużo wsparcia i zrozumienia. Potrzebujesz też  odetchnąć od dziecka. Dobrze by było jakbyś miała kogoś bliskiego,kto mógłby Ci pomoc w opiecę nad dzieckiem,ale też osoby z którą mogłabyś porozmawiać o tym co czujesz,albo poprostu się wyżalić. Może spróbuj szukać pomocy u psychologa, który Ci pomoże uporządkować myśli i jakoś przetrwać ten najgorszy czas. Ja nie miałam odwagi odwiedzić psychologa i dlatego bardzo długo się męczyłam sama ze sobą. 
Obawiam się,że Ty też masz już początki depresji,dlatego ważne jest,aby działać natychmiast. 
Pomyśl, może dziecko uda się zapisać do żłobka,a Ty wtedy zyskasz czas dla siebie?. U mnie nie było sensu zapisywać dziecka do żłobka,bo córka bez przerwy była chora,łapała wszystkie wirusy od brata przedszkolaka i nie miałam wyboru. Musisz dążyć do tego,aby każdą wolną chwile wykorzystać na to, co lubisz robić,nawet na coś drobnego. A jak dziecko podrośnie to wrócisz do swojego normalnego życia i swojego hobby. Gwarantuje Ci,że będzie lepiej🙂.

Mam nadzieję,że pomogłam. Jak byś chciała popisać,to ja z chęcią porozmawiam🙂. Pozdrawiam. Trzymaj się.