DDA i molestowanie w dzieciństwie

[iza0000]

Witam,

nie wiem od czego zacząć

wiem tyko tyle że chcę w końcu o tym komuś powiedzieć- mam ogromna nadzieję że jeżeli to komuś powiem to się zmienię , otworzę, pomogę sobie

od początku, panna lat 30 +, obecnie bez pracy- (tak wiem że bardzo długo zwlekałam ALE to mnie już przerasta) i jestem sama, chyba to jest związane z dwoma czynnikami które się spotkały tzn mnie spotkały, oraz na chwile obecną nie mam pracy- ( to juz chyba trzeci ) raz tu raz tam ale zawsze na krótko , zastępstwo- czasami sobie myślę żeby wyjechać nic i nikt mnie tu nie trzyma, czasami ( często) miałam wizje samobójstwa, wypadku  wizji że tyle się dzieje zła w dzisiejszych czasach może lepiej by było gdyby to mnie spotkało a nie dzieci czy ludzi którzy mają życie ułożone i kogoś kto ich kocha,itp, wiem że to jest nie normalne dlatego do Was piszę. Miałam znajomych, ale odkąd Oni mają rodziny i swoje sprawy ja nie chce się z nimi spotykać sama zmartwiona i udawać że wszystko jest jak najlepiej.

Od początku -tak mi się  przynajmniej wydaje ;

1) mój ojciec był alkoholikiem- niestety nie dał sobie pomóc, zmarł w 2016

2) jako mała dziewczyna na pewno po komunii (przed chyba też- nie pamiętam dokładnie - byłam wykorzystywana przez starszego kuzyna - ja nie wiedziałam co się dzieje to byłą nasza tajemnica- tak mówił, żebym nikomu nie mówiła, wszyscy tak robią i mają swoje tajemnice, później jak już wiedziałam to się nie zgadzałam na wiele rzeczy i w końcu przestałam do niego chodzić (dodam że to syn mojej ciotki i dosc często tam chodziliśmy z rodziną- On potrafił  to robić zawsze i wszędzie nawet jak szłąm do toalety- On chodził ze mną - nie chce tego pamiętać ale cały czas to siedzi w mojej głowie i nie może wyjść ) ale dokładnych okoliczności nie pamiętam

wiem tylko tyle że to cały czas siedzi w mojej głowie i nie wiem jak sobie pomóc. On jest w  najlepszym kontakcie moim  z starszym bratem i dość często się odwiedzają- ja nie chce na niego patrzeć -on sie zachowuje normalnie jak by sie nigdy nic nie wydarzyło i te jego oczy - ale czasami nie mam wyjścia. to za każdym razem wraca- teraz sie tyle mówi o dzieciach wykorzystywanych a ja nie wiem jak sie mam zachować nie chce tego komentować bo sie boję ze sie wygadam a nie chce żeby rodzina wiedziała , ja mam dość - wszystkim sie wydaje że jest super i to ja zdziwam, że jak nie zmienie swojego nastawienia do facetów to zostanę starą panna- a mnie przeraża jakiś kontakt ze strony facetów. nie chce  tak jest lepiej- tak mi sie wydaje . brakuje mi bliskości, przytulenia...

mam ochotę czasami powiedzieć wszystkim że nie wiedzą przez co przeszłam i co mi siedzi w głowie, żeby mi dali świety spokój  ale nie mam na tyle odwagi

ostatnio poznałam fajnego faceta- spotykamy się i wydaje mi się że jest OK, no właśnie wydaje- cały czas mam w głowie ze  mnie wykorzysta, skrzywdzi, nie zrozumie, zostawi, wyśmieje itp. 
w mojej głowie  są cały czas durne myśli , które mi nie dają spokoju.
1- Czy mam mu powiedzieć, co mnie spotkało w dzieciństwie_ mówię o wykorzystywaniu seksualnym
2- czy nie jest ze mną z litości- bo widzi ile przeszłam (o ojcu mu powiedziałam)
3- czy zasługuje na mnie i czy ja wogóle będe potrafiłą mu dac dziecko ( kontakty intymne nadal mnie przerażają) - On tak bardzo go pragnie

na dodatek po pierwwszym spotkaniu wróciły wspomnienia z dzieciństwa gdyż jest wizualnie podobny do osobyktóra mnie wykorzystywała.

Proszę o jakieś rady gdzie u kogo szukać pomocy i czy da sie przestac myśleć o mojej tajemnicy????

 pogubiona Joanna

 

[Andzia0871]

Miałam podobny problem ze strony wujka, jako nastolatka zrozumiałam co mi robił i chciałam że sobą skończyć, nie udało się 

Mój obecny partnerem wie o wszystkim, póki nie powiesz komuś bliskiemu to nie wyrzucisz tego z głowy, jeśli masz dobry kontakt z bratem powiedz mu o wszystkim nie wstyd się tego to nie Twoja wina. Może psycholog pomoże mi niestety nie pomógł 

Uporalam się z tym sama nie do końca bo robił mi to wuja który mieszka tam gdzie moja mama życzę mu śmierci patrzeć na niego nie mogę i mam problem z dorosłymi mężczyznami np jak w żarcie ktoś w pracy złapie mnie za ramie czyje niepokój ale staram się wychodzić z ten strefy i myśleć on nie ma złych zamiarów 

[xyaza]

Może będzie Ci "raźniej" jeśli to napisze... Ja też to przeżyłam jako mała dziewczynka - ze strony chrzestnego. Mam juz 21lat, nie potrafię sobie z tym poradzić. Jak byłam mała to jak chciałam wyjść z domu to mama mi mówiła że było mi fajnie jak mnie krzywdził... wtedy nie wychodziłam bo sie bałam. To co sie stało w dzieciństwie powiedziałam chłopakowi ale jak mnie dotykał to miałam flashbacki.. Rozstaliśmy się a ja obwiniałam sie o to bo nie potrafiłam z nim tego zrobić. Mama wyzywała mnie i siedziałam w domu zaczęłam sie jego bać i później bałam sie wogóle wychodzić z domu. Czuję cały czas lęk. Mam najprawdopodobniej fobie społeczną ponieważ boje sie kontaktu z ludźmi. Myślę że pomogłaby Tobie terapia. Nie poddawaj się

[iza0000]

Wiem  i widzę ze sama sobie nie pomogłam przez tyle lat Więc dalej nie ma szans abym sie z tym uporała.  Tylko ja wiem ile mnie ,,kosztuje,, samo napisanie tego wszystkiego tutaj - ręce mi sie trzęsą , serce szybciej bije a co dopiero powiedzenie komuś w oczy. NIESETY wszelkiego rodzaju zbliżenia- nie wchodza w grę bo poprpstu ja sie blokuje. Ty mloda nie poddawaj się i głowa do góry- trzymam kciuki. powodzenia i dziękuje że napisałas.