Kryzys w związku

[psycholog Rafał Marcin Olszak]

Cytat

Witam. Jestem w związku prawie od 4 lat, od około roku bardzo ciężko jest nam się dogadać. Mój partner mnie okłamuje, mimo moich ciągłych zapewnień, że może mi o wszystkim powiedzieć, nawet jeśli zrobi coś złego, to nie bedę zła, jeśli się przyzna. Często kłamstwa dotyczą drobnostek, ale on nie rozumie, że dla mnie szczerość w związku to podstawa. Ma wolną rękę, nawet jeśli chodzi o kontakty z płcią przeciwną, mimo iz parę razy okazało się, że spotyka się z innymi dziewczynami za moimi plecami, to mimo wszystko mu ufam, że mnie nie zdradzi i nie ograniczam go w żaden sposób, ale mam wrażenie, że im więcej ja staram się naprawić i dać mu od siebie, tym on mniej daje i jeszcze więcej wymaga ode mnie, przez co jest wiecznie niezadowolony. Mówi, że mnie kocha, ale nie wierzy, że coś się między nami naprawi, jednocześnie nie robi nic by to naprawić, nie umiem mu wytłumaczyć, że ja jestem w stanie zrobić wszystko, żeby ratować związek, ale on również musi popracować nad sobą i swoim podejściem. Za prawie każdym razem, gdy chcę porozmawiać, on się obraża, krzyczy, mówi przykre rzeczy i że mi wiecznie nic nie pasuje. Nie rozumie, że oczekuję szczerości i poczucia pewności w związku. Mówi, że ma dośc w kólko tych rozmów o tym samym, ja również, ale nie mam pomysłu jak do niego inaczej dotrzeć. Czasami udaje nam się porozmawiać na spokojnie, ustalić pewne rzeczy, on potrafi mnie przeprosić, docenić to jak się staram i przyznać, że to w nim tkwi problem, ustalamy wtedy jakieś rozwiązania, ale on na drugi dzień ot tak bez podania powodu po prostu się rozmyśla i wraca do swojego poprzedniego stanowiska tworząc tym samym kolejny konflikt. Nie potrafi dotrzymać słowa i unika konkretnych deklaracji, żebym nie mogła go potem z tego "rozliczyć" jak to on nazywa. Niby mnie kocha, a ciagle mowi, ze być moze powinniśmy się rozstać. Nie wiem co robić, nie jestem specjalistą, ale mam wrażenie, że on ma problemy emocjonalne, w ktorych ja chce mu pomóc i wlaczyć o ten związek, ale on twierdzi, że nie ma żadnego problemu. Ja też nie jestem idealna i też wiele rzeczy zrobiłam źle, ale przynajmniej mam tego świadomość i pracuję nad sobą, żeby nie popełniać błędów, chciałabym tego samego od niego, bo wiem, że jemu na mnie zależy i w gruncie rzeczy jesteśmy bardzo zgraną i zżytą parą, tylko są rzeczy, które nie pozwalają nam się tym ostatnio cieszyć. Nie wiem jak do niego dotrzeć. Proszę o radę.

Szanowna Pani,

 z przejęciem przeczytałem o problemach w Państwa związku. Starałem się do ostatniego zdania rozszyfrować, co właściwie stoi za Pani niesłabnącym zaangażowaniem. Partner Panią okłamuje, nie dotrzymuje danego Pani słowa, mówi przykre rzeczy, a także nie jest w stanie uczestniczyć we względnie spokojnej rozmowie o problemach tylko „obraża się, krzyczy”. Rozumiem, że pragnie Pani ratować związek i chciałaby porady, jak dotrzeć do partnera. Problem polega jednak na tym, że Pani może robić tylko swoje 50%. Druga połowa pracy do zrobienia spoczywa na partnerze. Może Pani w sposób możliwie asertywny, bez nadmiernych nerwów, konsekwentnie sygnalizować partnerowi swoje stanowisko i wyrażać prośby oraz gotowość do pracy nad związkiem. Nie może Pani jednak zmienić postawy partnera, ponieważ ten obowiązek spoczywa na nim. Proszę postawić granicę, określić konkretne konsekwencje jego niewywiązywania się z danego słowa, krzyków, mówienia przykrych rzeczy. Proszę dać sobie i związkowi czas, lojalnie o tym informując partnera. Jeśli w tym okresie nie dostrzeże Pani konstruktywnej zmiany w jego podejściu, warto poddać głębokiej refleksji, czy trwanie w takiej relacji ma dalszy sens. Partner może Panią zacząć traktować poważnie tylko wtedy, jeśli Pani sama zacznie traktować poważnie własne potrzeby, oczekiwania, granice.

Niewykluczone, że na pewnym etapie rozmów oboje Państwo czuliby rzeczywistą potrzebę pracy nad związkiem. W takim wypadku pomocna mogłaby się okazać terapia par.