Nie wiem kim jestem i dokąd zmierzam

[psycholog Rafał Marcin Olszak]

Cytat

Nie wiem jak zacząć. Mam dziś wyjątkowo zły dzień, dlatego zaczęłam szukać pomocy i trafiłam na to forum... Nie wiem jednak, czy to coś da. Mam 25 lat i kończę studia. Problem w tym, że doskwiera mi ciągły smutek i bezsens życia. Rzeczy ktore kiedys sprawialy mi przyjemnosc, juz jej nie sprawiają, nie widzę w nich sensu. Smutek doskwiera mi parę ładnych lat, bezsens od jakiś kilku miesięcy.

Miałam dobre dzieciństwo, nawet bardzo dobre, rozpieszczona jedynaczka, potem w podstawówce, gimnazjum i liceum ludzie się ze mnie naśmiewali w sumie do dziś nie wiem czemu. Trochę to przeżywałam. Jakoś w gimnazjum zaczął mi się smutek i brak pewności siebie (moja pewność siebie aktualnie wynosi zero).

W grudniu zmarła moja mama i mam wrażenie, że od tego czasu się nie podniosłam. Była i jest dla mnie bardzo ważna, ale dużo trzymała mnie w domu, mało kto to rozumiał, i potrafiłam resztki znajomych których miałam. Aktualnie nie mam nikogo prócz taty, ktory jest rzadko w domu. Dwa tygodnie temu zerwał ze mną chłopak, pierwszy, po 2 latach związku... Ciągle na mnie krzyczał, o wszystko, a potem zwalał winę na mnie, że to ja jestem wariatką, że to ja się czepiam... straszne, histeryczne kłótnie o strasznie durne sprawy. Ale brakuje mi go. Właśnie po tym poczułam, że to życie jeszcze bardziej nie ma kompletnie sensu. Rozumiem, że to było złe, że toksyczne, że "zasługuję na kogoś lepszego" (ta. na pewno.) ale brakuje mi go. Bardzo go kocham, NADAL, a on mówi, że już nic do mnie nie czuje. To boli. Przez te dwa tygodnie mało co jem, bardzo dużo śpię i jeszcze więcej płaczę. To okropne. I on wie, że tak to przezywam. Był jedyną osobą prócz taty której ufałam i teraz... Teraz czuję się tak strasznie samotna. A w całej swojej samotności często chciałabym, żeby wszyscy dali mi spokoj. Czy to ma w ogole jakiś sens? Czasem samotna, a czasem chciałabym się zamknąć w domu i zgnić tam sama.

Nie potrafię się podnieść, życie ciągle mi dokucza z różnych stron, nic mnie nie cieszy, nie jestem w stanie jakoś się wybić, nie umiem spędzac czasu sama ze sobą bez czucia się strasznie samotna. Jak z nim byłam, to chociaż czasem wychodziliśmy, a teraz? A teraz nic. Jestem przerażona przyszłością bo nie wiem co robić. Mam czasem myśli samobójcze, choć i tak wiem, że tego nie zrobię. Nie zrobiłabym tego tacie bo wiem, że jemu jednemu będzie przykro.

Po prostu mam tyle w sobie bólu, a miałam wcześniej tyle miłości, tyle radości, optymizmu... i to wszystko ze mnie uszło jak powietrze z balonika, to takie okropne bo nie wiem co mam robić. Nie stać mnie na psychoterapeutów, to jest za duży wydatek, poza tym, co miałabym powiedzieć tacie? Pomyślałby, że jestem szalona. Nie wierzy za bardzo w choroby psychiczne, nie rozumie, że można być smutnym od choroby. Nie mówię, że ja jestem. Mam nadzieję, że to jednak nie żadne choróbsko...

Jestem załamana, czuję, że powoli wariuję. Nie wiem ile jeszcze wytrzymam ciągły smutny nastrój z przebłyskami euforii (ale tylko chwilowymi).

Dziękuję za przeczytanie

W pierwszych zdaniach informuje Pani o ciągle doskwierającym smutku i poczuciu braku sensu życia. Pisze Pani też, że pewne źródła przyjemności aktualnie już Pani nie cieszą. To jedne z objawów depresji.

Trzeba jednak wyraźnie podkreślić, że duże znaczenie ma fakt, iż niedawno zmarła Pani mama. Aktualnie doświadczane przygnębienie może być w znacznej mierze powodowane żałobą i jest to naturalna reakcja.

Z drugiej jednak strony pisze Pani, że smutek trwa „parę ładnych lat”, co może sugerować dystymię, czyli łagodną, długotrwałą postać depresji. Niewykluczone też, że śmierć mamy była czynnikiem spustowym – strata często poprzedza epizody dużej depresji. Te rozważania należy potraktować jak hipotezy, gdyż tylko po bezpośrednim kontakcie i po przeprowadzeniu wywiadu klinicznego mógłbym postawić diagnozę.

Nastrój ze zrozumiałych względów pogarsza dodatkowo niedawne rozstanie z chłopakiem. Pisze Pani również o zagubieniu, niewiedzy „kim jest” i „dokąd zmierza”. O poczuciu osamotnienia i braku pewności siebie. Wszystkie czynniki nawarstwiają się i pogarszają samopoczucie. Nad częścią z nich da się i warto pracować.

Bez względu na to, czy to dystymia przybrała na sile, czy przechodzi Pani teraz po prostu epizod depresyjny, stanu tego absolutnie nie należy lekceważyć, zwłaszcza, że towarzyszą mu myśli samobójcze. Stanowczo w takim wypadku wskazane jest niezwłoczne rozpoczęcie leczenia.

Informuje Pani, że nie „stać Panią na psychoterapeutów”. Muszę w tym miejscu wyraźnie zasygnalizować, że psychoterapia nie jest fanaberią czy luksusem. Biorąc pod uwagę rangę problemów, nad którymi podczas terapii się zwykle pracuje i odpowiedzialność, jaka spoczywa na terapeucie, ceny także nie należą do wygórowanych. Przede wszystkim jednak w terapii absolutnie nie chodzi o psychoterapeutów, tylko o Pani zdrowie i życie. Proszę zwrócić uwagę, że istnieją różne możliwości współpracy i różne placówki oferujące zróżnicowane usługi w rozmaitych cenach. To tylko i wyłącznie kwestia dostosowania warunków terapii do Pani problemu i możliwości finansowych. Z drugiej strony może Pani również po prostu udać się do internisty i powiedzieć o swoich odczuciach. Internista skieruje Panią na konsultację do lekarza psychiatry, który bo zbadaniu zapewne zacznie farmakoterapię i najprawdopodobniej zaleci także psychoterapię.

Jak Pani widzi, sporo jest do zrobienia. Warto zacząć działać. By sprawdzić, czy nie jest to „żadne choróbsko”, a jeśli jednak, to rozpocząć leczenie, przejść przez to. Najpewniej będzie to droga, podczas której uzyska Pani co najmniej zalążki odpowiedzi na pytania „kim jestem” i „dokąd zmierzam”.

[Stardust]

Witam, szukam autorki pierwotnego tekstu, zapraszam do kontaktu pod adres mailowy vedaner@gmail.com (nazwa wyimaginowana, mail aktywny)