Skomplikowana relacja z żonatym mężczyzną

[psycholog Rafał Marcin Olszak]

Cytat

Dzień Dobry,

Mój problem to relacja z mężczyną,którego poznałam na pocżatku lutego. Przypadek sprawił, że poznaliśmy się w pracy na projekcie który trwał ponad miesiąc.Przez ten czas mieszkaliśmy w hotelu i pracowaliśmy razem. Zaprzyjażniliśmy się a na koniec pobytu nasze relacje stały się bardziej zażyłe. Po skończonej pracy zabrał mnie do siebie do Krakowa (ja jestem z Warszawy) cały marzec mieszkaliśmy razem, pod koniec miesiac wyjechał na wakacje z których wrócił po ponad 3 tygodniach. W tym czasie mieszkałam u niego zostawił mi klucze. Teraz też pomieszkujemy razem. Tylko co z tego. Na samym początu kiedy sie poznaliśmy powiedział że nie szuka teraz nikogo i nie chce się z nikim uwawiać. Powiedziałam że rozumiem, ale kiedy zaproponował że zabierze mnie do siebie zgodziłam się. Ta propozycja pojawiła się po mojej wiadomości że może skoro tak nam jest dobrze w swoim towarzystwie warto się spotykać i zobaczyć co dalej- nic nie planować. Wczoraj jednak powiedział mi że nigdy nie rozmawialiśmy o przyszłości i ze nie jesteśmy parą bo nie chce się teraz z nikim wiązać ale lubi mnie i dobrze mu się spedza ze mną czas i nie chce też żeby coś się między nami zepsuło przez nieporozumienia. On jest po rozwodzie był z kimś 10 lat i pół roku po ślubie się rozwiódł (pod koniec 2013) bo żona powiedziała że jednak go nie kocha za to że jest dziecinny i nieodpowiedzialny. Również mi powiedział że gdybym poznała go lepiej sama miała bym takie zdanie. Ja też jestem po rozstaniu z kimś kogo przytłaczałam swoja osboą bo chiałam na siłe być razem, cały czas. Na obecnym partnerze bardzo mi zależy i staram się nie popełniać tych samych błędów. Nie wiem jednak jak mam interpretować tą znajomość. Czy to może wina leży po mojej stronie?Czy warto w ogóle to kontynuować?

Dzień dobry, zapoznawszy się z Pani listem chcę na wstępie zaznaczyć, że psycholog / psychoterapeuta nie jest po to, by doradzać lub sugerować rozstrzygnięcia, więc nie odpowiem na pytanie „czy warto to w ogóle kontynuować”. Spróbuję jednak zasygnalizować Pani kilka ważkich kwestii. Uważam, że warto aby odpowiedziała Pani sobie na kilka istotnych pytań zanim podejmie decyzję odnośnie związku.

Jak się Pani czuje żyjąc z mężczyzną, który jasno i wprost informuje, że nie uważa, iż jesteście Państwo parą, i że nie chce się wiązać? Nie czuje się Pani zawiedziona, odtrącona albo osobą kochającą bez wzajemności?

Czy taka znajomość spełnia Pani kryteria satysfakcjonującej relacji? Czy tak wyobraża sobie Pani udany związek? Czy to jest tym, czego Pani obecnie potrzebuje?

Czy potrzebuje Pani poczucia bezpieczeństwa i uczuć towarzyszących pełnemu związkowi?

Czy funkcjonowanie w relacji, która zdaje się dla partnera zaledwie tymczasowa, daje Pani poczucie bezpieczeństwa i emocjonalne spełnienie?

Jak się Pani czuje z niemożnością zaangażowania się bądź brakiem wzajemnego zaangażowania ze strony partnera?

Czy nie ma Pani poczucia, że partner traktuje Panią jak kogoś „na chwilę” dopóki nie znajdzie się ktoś inny, kto być może odpowiadałby mu bardziej?

Czy trwanie w tej relacji korzystnie wpływa na Pani samopoczucie i poczucie własnej wartości?

Czy kocha Pani partnera, a w takim wypadku, jak się czuje z brakiem perspektyw (znamienna „rozmowa o przyszłości” poprowadzona w ten sposób, że partner stwierdza „nie jesteśmy parą”)?

Jak Pani mówi innym, na przykład przyjaciółkom, rodzinie o swojej relacji z partnerem? Czy mówiąc o tym odczuwa Pani wstyd, zakłopotanie, uważa Pani, że to niezręczny temat?

Czy uważa Pani, że zasadnym jestem wspólne życie pod jednym dachem z mężczyzną, który nie uważa Państwa za parę i który zamiast na przykład wyrazić uczucie, stwierdza, iż Panią „lubi”? Czy lubienie wystarczy, by wieść wspólne życie w ten sposób?

Czy jest Pani dobrze, czy raczej czuje Pani, iż to nie ma przyszłości i w związku z tym ma Pani poczucie marnowania czasu lub wytracania energii na coś nietrwałego, bez głębszego sensu?

Czy coś skłania Panią do tego, by wierzyć, że zmieni Pani partnera (jego postawę) lub wznieci w nim uczucie, jeśli dostatecznie mocno się Pani postara, wykaże, wystarczająco dużo wytrzyma i zniesie? Czy uważa Pani, że tak to powinno wyglądać – tzn. Pani musi się wykazać, dowieść własnego zaangażowania, żeby partner zwrócił odpowiednio uwagę, pokochał?

I wreszcie, jak Pani traktuje własne rozterki i emocje, które im towarzyszą? Coś Panią skłoniło do napisania na naszym forum, jakaś wątpliwość, niezdecydowanie lub może nieufność wobec własnych odczuć? Czy jest Pani w stanie wsłuchać się w siebie, w swoje emocje, własne myśli, które nasuwają się w związku z tą sytuacją?

W razie gdyby chciała Pani drążyć ten temat dalej i potrzebowała wsparcia przy podejmowaniu decyzji bądź analizowaniu motywów, które Panią kierują, zapraszam na konsultację indywidualną: psycholog online, przez Skype.

Warto również rozważyć lekturę artykułu: