Podejrzenie borderline u przyjaciela

[psycholog Rafał Olszak]

Cytat

Witam, piesze, ponieważ moj przjaciel ma ,a raczej wydaje mi sie ze ma zespół BORDERLINE  ... Czytalem jak objawia sie ta choroba i wiekszosc napisanych stanow sie zgadza... Nie za bardzo wiem jak moge, Mu pomóc, boje sie ze sam dobrowolnie nie uda sie do lekarza (psychologa) poniewaz sie obawia-odrzucenia... Bardzo chcialbym Mu pomóc, ale nie wiem od czego zaczac ...  Ma 25 lat i jest mężczyzną 

Szanowny Panie,

warto przeprowadzić z przyjacielem szczerą rozmowę o swoich obawach i wyrazić troskę o jego dobro, ale bez nadmiernego nacisku, zbyt dużej presji. W sytuacji gdyby motywacją do podjęcia tematu było natomiast rażąco niewłaściwe zachowanie danej osoby w stosunku do nas, należy wyraźnie nakreślić granicę, że dalsza znajomość jest możliwa tylko wówczas, gdy będzie szanował nasze normy i skonsultuje się ze specjalistą, zacznie pracę nad sobą.

Do rozmowy warto się przygotować – na przykład wydrukować teksty bądź cytaty lub zrobić ksero wybranych fragmentów książki, opisujących istotę problemu i jego cechy, które rozpoznaje się w zachowaniu przyjaciela. Nie należy samemu wyciągać zbyt daleko idących wniosków. Warto pamiętać, że diagnozę może postawić wyłącznie specjalista zajmujący się zdrowiem psychicznym (psycholog, psychoterapeuta, psychiatra). Oznacza to, że, w zasadzie, rozmowa z takim specjalistą równie dobrze może rozwiać wszelkie obawy i wykazać, że w istocie dana osoba nie ma określonej trudności. Dzięki temu nieco łatwiej przekonać kogoś, by zainteresował się tematem, bo to może pozwolić wykluczyć istnienie danego problemu, co przecież byłoby dobrą wiadomością. Gdyby natomiast diagnoza była trafna, mimo iż pesymistyczna, byłby to krok naprzód, gdyż umożliwiłby odpowiednie postępowanie adekwatne do sytuacji.

Niestety osoby zmagające się z trudnościami natury psychologicznej odznaczają się bardzo silnym mechanizmem zaprzeczenia. Bardzo trudno jest przyjąć do wiadomości, że ma się tego rodzaju problem, nie dopuszcza się tego do wiadomości tak długo i tak usilnie, jak to tylko możliwe. W przypadku gdy mechanizm zaprzeczenia działa w sposób niezwykle silny, może być wyjątkowo trudno zachęcić kogoś do czynnego zainteresowania problemem. Po uporczywym negowaniu istnienia trudności przychodzi złość, później pojawiają się swego rodzaju pertraktacje, smutek i dopiero później rzeczywista akceptacja oraz gotowość do leczenia. Mając na względzie wieloetapowość procesu nabywania gotowości do leczenia, który w dodatku jest nieciągły, warto uzbroić się w cierpliwość i nie łudzić się nierealistycznymi oczekiwaniami, że dana osoba od razu będzie autentycznie chętna do pracy nad sobą.