Psychoterapia - dziwny sposób prowadzenia

[użytkowniczka]

Rozpoczęłam psychoterapię. Pierwsza sesja: wchodzę, siadam, mówię dzień dobry, psychoterapeutka siedząc na przeciwko odpowiada. Po czym cisza. Cisza. Cisza. W końcu mówię: czy ja mam coś powiedzieć? Ona na to, że skoro przyszłam, to pewnie mam coś do powiedzenia. Na drugiej sesji zdziwiła się, jak mogę mieć problem z jedzeniem, że śmieszne jest to, co mówię (a mówiłam, że ciężko mi zjeść cały talerz, że dziobię i nic mi nie smakuje) skoro jest teraz internet, a w nim 1000 przepisów. Na trzeciej sesji  powiedziała mi, że całe życie pracowałam na to, żeby być samotna jak palec, bez znajomych, przyjaciół, bez dzieci, bez rodziny, bez nadziei, na moje stwierdzenie, że przecież to wiem, bo z tego powodu u niej się pojawiłam, ale co zrobić, żeby to zmienić, powiedziała, że ona mi nie powie. Sama mam to przemyśleć.  I że ona nie będzie mi mówiła, co mam robić, a tego od niej oczekuję (nic takiego jej nie powiedziałam, bo zdaje sobie sprawę że psychoterapeuta powinien nakierowywać). Że tylko ja mogę sobie pomóc zastanowić się nad przyczynami, tym co robię nie tak. Odpowiedziałam tylko, że sęk w tym, że nie wiem, co robię nie tak, bo gdybym wiedziała, to bym nie musiała do niej przychodzić. 

Czy takie zachowanie psychoterapeutki jest właściwe, normalne, na porządku dziennym? Czy mieliście podobnie? I na terapii powinno się odpierać z pokorą ataki/czy najdelikatniej mówiąc takie komentarze psychoterapeuty? Po jej pytaniach sformułowanych w taki sposób, w jaki napisałam wyżej, czuję, że coś jest nie tak. Dziwne, jest też to, że w sumie nawet nie wiem, czy powinnam się pojawić na następnej sesji, skoro sama powiedziała, że nie może mi pomóc, że to ja mam mówić o różnych sytuacjach. A mnie zablokowało po jej komentarzach. 

 

[użytkowniczka]

Dzień dobry,

Dziękuję za odpowiedź.

Terapia w nurcie Gestalt albo psychodynamicznym, wg terapeutki terapia polega na tym, że pacjent sam odkrywa problem, a terapeuta towarzyszy jemu, będąc o krok za nim, że każde spotkanie to czysta kartka, która zapisuje pacjent. Na moje pytanie, co mam mówić (bo problemy swoje wymieniłam na początku), odpowiedziała, że ona nie wie. 

Mój problem to samotność od zawsze, nieśmiałość, obrażalstwo, zaniżone poczucie własnej wartości, nieumiejętność wchodzenia w normalne relacje, kopiowanie złych schematów relacji.

Pozdrawiam,

[użytkowniczka]

Pani Katarzyno, dziękuję bardzo za pomoc i wskazówki. Z tymże obrażalstwo, nie obżarstwo, ja to jestem wręcz niejadkiem 

Edytowano Lipiec 7, 2019 przez użytkowniczka