Molestowana seksualnie.

[zagubiona.m]

Dzień dobry. Moim pierwszym wspomnieniem z dzieciństwa jest to jak byłam molestowana seksualnie przez brata mojej mamy. Działo się to zawsze, gdy miał ku temu okazję i trwało do jakoś moich 10-11 urodzin. Wujek został oskarżony o molestowanie pewnej dziewczynki i wtedy wprost mama zapytała się mnie czy mi też zrobił krzywdę. Mialam wtedy 14lat. Właśnie wtedy mama dowiedziała się o wszystkim. Na jaw wyszło, że molestowal też moją młodszą kuzynkę i inne dziewczynki. Słyszałam wtedy przypadkiem jak mama rozmawiała z babcią i powiedziała jej, że kiedyś coś podejrzewała. Sprawa ucichła. Mama ze mną o tym nie potrafiła rozmawiać. Z bratem mieszkają po sąsiedzku. Przez kilka lat nie miała z nim kontaktu. Zresztą całą rodziną zerwała z nim i jego żoną oraz ich synem kontakt. 3 lata temu wyprowadziłam się i moja mama zaczęła utrzymywać kontakt z tym wujkiem. Bardzo mnie to boli. Kocham swoją mamę, ale strasznie krzywdzi mnie tym, że rozmawia z osobą, która tak naprawdę zniszczyła mi psychikę. Nigdy nie chodziłam na żadną terapię, mama mi też tego nie zaproponowała, gdy się o tym dowiedziała. Raz w kłótni, gdy byłam nastolatką powiedziała mi, że molestował mnie bo pewnie sama chciałam. Puściłam to w niepamięć, wolałam wyprzeć te słowa usłyszane od mamy. Jednak boli mnie to, że ona z nim rozmiawia, zaprasza go do domu, ma normalny kontakt z jego żoną i ich synem. Wiem że on swojego syna też molestowal, jest już dorosły, pracuje, a dalej mieszka ze swoim oprawcą, a wcale nie musi... dlatego ja z nim też nie mam kontaktu, uważam, że może być taki sam jak jego ojciec a mój wujek. Źle się czuję z tym, że mama ma z nimi ten kontakt i zachowuje się tak jakby nigdy nic się nie stało. Ja wiem, że to jest jej brat, ale ja sama mam dzieci i gdyby ktoś zrobił im taką krzywdę to nie potrafiłabym z tą osobą mieć kontaktu. W te wakacje zadzwoniłam do mamy, że jadę z dziećmi nad jezioro i czy chciałaby dojechać, żebyśmy sobie razem posiedziały. Zgodziła się po czym przyjechała z żoną tego wujka, wiedząc, że ja z nią nie chce mieć kontaktu, bo uważam, że jest współwinna wszystkich krzywd, bo o nich dobrze wiedziała. Zapytałam wtedy swoją 12letnia siostrę, czemu mama zabrała ciocię to powiedziala, że mama zaprosiła ją tlumacząc się do mojej siostry że "jak będę na wszystkich patrzec to ja zaraz z nikim nie bede miec kontaktu". Gdy ja gdzieś wyjeżdżam na wakacje, urlop itp zawsze proponuję mamie, żeby pojechała ze mną, dosłownie zawsze, bo wiem, że jest sama i że wychowuje sama jeszcze moją 12letnia siostrę. Wiadomo razem raźniej. Bardzo zabolało mnie to, że np wczoraj pojechała sobie z żoną wujka i ich synem na basen, a mi nawet nie zaproponowała. Czuje się tak jakbym była dla niej gorsza. Prawie codziennie gdy dzwonię do mamy to oni są u niej. Mówiłam jej, że mnie krzywdzi tym, że utrzymuje z nimi kontakt wiedząc co zgotował mi wujek. Ta trauma ciągnie się ze mną do dzisiaj, trauma, która miała wplyw na moje decyzje życiowe, postrzeganie świata, odizolowanie się od rówieśników, napady lękowe, myśli samobójcze, mogłabym wymieniać i wymieniać. 

Czy to jest normalne zachowanie od strony matki? Czy tak zachowuje się prawdziwa kochająca mama? Myślę o tym, żeby zerwać z nią kontakt mimo, że ją bardzo kocham. Po prostu czuję, że ona nie widzi żadnego problemu w tym, że byłam molestowana od dziecka przez wiele lat co ciągnie się za mną jak smród do dzisiaj i pewnie już nigdy nie przestanie. Czuję straszne obrzydzenie do faktu, że ten człowiek nawet patrzy na moją młodszą siostrę. Nie mam z kim o tym porozmawiać. Mój partner też uważa, że mojej mamy zachowanie jest nie do przyjęcia. Zaczynam się jej po prostu brzydzić, czuję wielki ból, porażkę i gniew do mamy o to wszystko...

[mih]

Twoja mama wybrala drogę przemilczenia sprawy. Na sile chce pogodzic cos czego juz nigdy sie nie uda zlozyc. Moze nawet chce dobrze niestety nie dostrzega ze rachunek placisz za to Ty. Nie bylem w podobnej sytacji ale chyba bym myslal jak Ty, nie wiem czy to dobrze. Skupilbym sie tylko na tym co najwazniejsze czyli najblizszych twojemu sercu, a mamie nie zamykajac drzwi jasno postawil granice. Moze zbyt slabo to jej pokazujesz. Doceń siebie.

[zagubiona.m]

Dnia 23.07.2024 o 23:10, mih napisał:

Twoja mama wybrala drogę przemilczenia sprawy. Na sile chce pogodzic cos czego juz nigdy sie nie uda zlozyc. Moze nawet chce dobrze niestety nie dostrzega ze rachunek placisz za to Ty. Nie bylem w podobnej sytacji ale chyba bym myslal jak Ty, nie wiem czy to dobrze. Skupilbym sie tylko na tym co najwazniejsze czyli najblizszych twojemu sercu, a mamie nie zamykajac drzwi jasno postawil granice. Moze zbyt slabo to jej pokazujesz. Doceń siebie.

Mówiłam mamie, że nie chce nawet słyszeć niczego o tej rodzinie, a ona zawsze podczas rozmowy o nich dobrze wspomina. Mówiłam jej, że mnie to drażni, nawet przestałam sama do niej dzwonić i myślałam, że zrozumie, ale jednak nie. Ciągle stawia wujka w dobrym świetle, faktycznie jakby wyparła to co zrobił mi przez te lata. Tłumaczyłam jej jak to się odbiło na moim zdrowiu psychicznym. Nie potrafię zrozumieć jej zachowania. Sama mam dzieci i nie wyobrażam sobie taką sprawę zamiatać pod dywan i zachowywać się tak jakby nic się nie stało. Do tego mam wrażenie, że ona oczekuje tego, że ja się z nim pogodzę. Np. rozmawiam z nią i chce się czegoś jej doradzić, a ona z tekstem "czekaj zapytam Staśka, może on będzie wiedział..." Szlag mnie wtedy trafia, bo powiedziałam jej jasno i wyraźnie, że ja z nimi nie chce mieć nic wspólnego, a ona dalej swoje. Czy uważasz, że w takiej sytuacji, gdybym zerwała z nią kontakt to byłaby z mojej strony przesada? Mam wrażenie, że wyjdzie mi to na dobre, bo przez jej zachowanie nie dość, że wspomnienia i ta nienawiść do niego wracają częściej niż zwykle to jeszcze zaczynam nienawidzić własną matkę. Będąc nastolatką czułam do niego taki gniew i nienawiść, że gdybym miała okazję do tego, żeby pozbawić go życia to zrobiłabym to bez zawahania. Ogólnie jestem bardzo empatyczną osobą w stosunku do innych, nigdy nikomu nie wyrządziłam krzywdy, zawsze daje pomocną dłoń nawet wtedy, gdy sama przez to cierpię. Ale czasami jak o nim pomyślę to wyobrażam sobie jak cierpi, umiera i czuję wtedy ogromną ulgę na sercu. Czasami przerażają mnie te myśli. 

Swojej matki już chyba nigdy nie zrozumiem. Próbowałam tłumaczyć sobie jej zachowanie na różne sposoby, jednak nic do mnie nie przemawia. Kocham ją i jednoczenie jej nienawidzę za to wszystko. Za to, że olała sprawę, gdy czegoś podejrzewała gdy byłam dzieckiem, za to, że nie czułam w niej wsparcia jak jej o wszystkim powiedziałam i za to, że dalej utrzymuje z nim kontakt. 

[žźzyy̨yy̨zźž]

Jeśli chodzi tylko o kontekst relacyjny między Tobą i Matką. Zachowanie co komu na czym zależy, zrozumienie nawzajem, wspólne dobro. Znam z autopsji coś podobnego. Też tego nie rozumiem. Zmarnowałem (bo zrozumienia nie było) mnóstwo czasu na dogadanie się, perspektywy, dyskusje, tłumaczenie, po czasie i tak to było odrzucone. Nawet jak coś niby było zrozumiane to za jakiś czas znowu to samo. Nie wiem co to jest jakie to zaburzenie ale mega toksyczne. Próbujesz i myślę będziesz próbować. Myślę że takie osoby funkcjonują w jakiś własnym świecie, męczą się we własnych myślach a pomocy czy zmiany nie chcą tylko czegoś swojego i wypierają to co ktoś im mówi. Może Tobie nie wierzy a ten wizerunek rodzinny jest tak dla niej ważny, że będzie wypierać nawet rzeczy które widzi. Chyba wyjściem jest odpuszczenie oczekiwań co do Matki że zmieni myślenie, albo 'usłyszy' ciebie.  Wielu ludzi nie dąży do prawdy wolą wygodne kłamstwo i nie potrafią znieść, że coś może być inaczej. 

Co do molestowania jeśli to coś co wykracza poza jakieś uprzykrzanie? a podchodzi pod paragraf zgłoś to. Szczególnie jak takich osób było więcej. Uratujesz innych. Toksyczne relacje są toksycznymi i jak rozmowy nie pomagają. Trzeba działać innymi dostępnymi sposobami. 

 

[zagubiona.m]

Byłam molestowana do tego stopnia, że miałam przebitą błonę dziewiczą już jako dziecko. Dokładnie wszystko pamiętam, chociaż wolałabym zapomnieć. Ogólnie wszystko wyszło na jaw, bo sąsiadka założyła wujkowi sprawę o molestowanie córki. Wtedy mama zapytała się mnie czy mnie też skrzywdził. Przyznałam się, nawet poszłam złożyć zeznania (miałam wtedy 14lat), które strasznie wspominam. Czułam się jakby na przesłuchaniu mi nie wierzono. Pamiętam miałam wtedy założoną bluzkę z dekoltem... było lato, a ja byłam nastolatką... i na przesłuchaniu Panie zapytały się mnie czy lubię w takich chodzić. Poczułam się wtedy jak gówno. Później przyszło pismo, że mam się zgłosić jeszcze raz na zeznania. Wtedy mama zapytała się mnie czy na pewno chcę, bo wtedy wujek pójdzie siedzieć, a jest jedynym żywicielem rodziny i że szkoda mojego kuzyna, bo nie będą mieli z czego się utrzymać. Więc już drugi raz nie poszłam, moje zeznania nie były wzięte pod uwagę. Moja młodszą kuzynka też nie zeznawała po namowach rodziny. I wyszło tylko, że dostał zakaz zbliżania się do córki tej sąsiadki co założyła sprawę. Po latach miała do mnie żal, że nie chciałam zeznawać. Teraz żałuję. Matka nawet w kłótni gdy byłam nastolatką zasugerowała, że pewnie sama chciałam, żałosne. To się zaczęło jak miałam jakieś 3 lata... Wiem, że molestowal jeszcze minimum 3 dziewczynki. A o ilu nie wiem? To się w glowie nie mieści. Kuzynka mając 7 lat jak od niego uciekała, to się przewróciła i złamała rękę. Nie mogę zrozumieć mojej matki, na prawdę. Dzisiaj pojechała sobie z nim i jego żoną na mini koncert. Szkoda, że nie pomyślała o tym, żeby mi zaproponować, tylko pojechała z nimi. Chciałabym zrozumieć jej zachowanie, ale nie potrafię. Gdyby ktoś skrzywdził moje dzieci to nie pozwoliłabym temu człowiekowi spokojnie stąpać po ziemi... Nie wiem czy ona mi nie wierzy, czy co? Ale z drugiej strony jak można nie wierzyć własnemu dziecku w takich sprawach? Głupie tłumaczenie, że on się zmienił. Według mnie tacy ludzie się nie zmieniają. Wyrządził krzywdę i to ogromną różnym dzieciom i nie poniósł żadnych konsekwencji. ŻADNYCH. I tak na prawdę nie wiadomo czy dalej tego nie robi, gdy ma okazję. Teraz, gdy żałuję, że on nie poszedł siedzieć to już jest za późno. Mam już 28lat, a to ciągnie się za mną do tej pory... 

[žźzyy̨yy̨zźž]

To jest paragraf, rodzina czy nie, żywiciel czy nie żywiciel. Nie ważne, więcej krzywdy na świecie. Jako dziecko nie wie się wszystkiego i można prosić najbliższych czy innych dorosłych o pomoc w szkole sąsiadów kogokolwiek. To jest pod kontrolę i obserwację, prewencyjne działanie. ... 

[mih]

Wiesz że jeśli czegoś nie zrobisz (nie przepracujesz tego w głowie) to to zdeterminuje Twoje całe życie i to negatywnie. Psychika to taki twór który nie przyjmuje dobrze niezamkniętych tematów, ciągle wraca do nich szukając rozwiązania dla ich zamknięcia. To potrafi zamęczyc na śmierć. Musisz temat zamknąć. Na moje podświadomie i świadomie chcesz sprawiedliwości i kary za to. Zrób to. Idź nie do psychologa tylko prawnika, który czymś takim się zajmuje, rozeznać czy jest za późno i co możesz zrobić.   Jesteś dorosła decydujesz za siebie. Mama za siebie. Może sama podświadomie wypiera że wuj był/jest skur..... Czasami tak się dzieje. Idź i to załatw, proszę.

[zagubiona.m]

Dnia 1.08.2024 o 20:51, mih napisał:

Wiesz że jeśli czegoś nie zrobisz (nie przepracujesz tego w głowie) to to zdeterminuje Twoje całe życie i to negatywnie. Psychika to taki twór który nie przyjmuje dobrze niezamkniętych tematów, ciągle wraca do nich szukając rozwiązania dla ich zamknięcia. To potrafi zamęczyc na śmierć. Musisz temat zamknąć. Na moje podświadomie i świadomie chcesz sprawiedliwości i kary za to. Zrób to. Idź nie do psychologa tylko prawnika, który czymś takim się zajmuje, rozeznać czy jest za późno i co możesz zrobić.   Jesteś dorosła decydujesz za siebie. Mama za siebie. Może sama podświadomie wypiera że wuj był/jest skur..... Czasami tak się dzieje. Idź i to załatw, proszę.

Witam ponownie. Zerwałam z matką kontakt do zera. Odpaliło mnie jak spotkałam ich razem w sklepie. Miałam taki atak paniki, myślałam, że umrę... byłam u prawnika razem z kuzynką, którą też molestował. W momencie kiedy skończę 30 lat to już nie będę mogła tego nigdzie zgłosić... Więc został mi rok. Prawnik powiedział nam, że to będzie słowo przeciwko słowu. Że jeżeli nikt się za nami nie wstawi to niczego nie udowodnimy. Na matkę nie mam co liczyć. Powiedział nam że możemy zgłosić to do prokuratury, ale pewnie bez dowodów nic z tego nie wyjdzie. Tylko jakie miałybyśmy mieć dowody? Nagrania, zdjęcia.... no skąd? Mam dość. Jak go wtedy zobaczyłam z moją matką, jak wyszli ze sklepu... rozjechała bym go gdyby moja matka nie stanęła przed nim. Powiedziała, że jestem psychiczna i że mam się leczyć. Ona jest wszystkiemu współwinna. 

 

Dlaczego tak wiele ludzi cierpi tak samo jak ja, z tego samego powodu jak ja, a tacy ludzie jak on żyją sobie jakby nigdy nic się nie stało... to pytanie zostanie ze mną już chyba do końca mojego marnego życia, którego nienawidzę. 

 

Po co ja to piszę? Nie wiem. Może przeczyta to kiedyś jakaś nastolatka, dziecko, które przeżywa to co ja przeżyłam jako dziecko. Tego się nie zapomina i z biegem lat jest tylko gorzej. Nie będzie lepiej. Z biegem lat szuka się sprawiedliwości, o którą po latach ciężko. Żałuję, że nie zgłosiłam tego jak byłam mała, nauczycielce w szkole, komukolwiek kto byłby wtedy w stanie mi pomóc. 

 

Piszę to i płacze. Bo wiem, że moje cierpienie nigdy się nie skończy. A fakt, że jest za późno na cokolwiek, bo jestem już dorosla i nie jestem w stanie niczego udowodnić pogrąża mnie w bezsilności jeszcze bardziej.