Marta19

Dzien dobry. Mam na imię Marta i mam 19 lat. Mam pewien problem, chociaż nie wiem w jaki sposob go określić. Myślę że podobnie czułam się już w tamtym roku na przełomie października i listopada, jednak teraz znowu ten stan mi powrócił i kompletnie nie wiem co mogę z nim zrobić. Mam lekkie huśtawki nastrojów, czasem chce mi się śmiać a za chwilę potrafię się rozplakac nawet z blahego powodu. W październiku zaczynam studia i może to zabrzmi dziwnie ale nie czuję się na to na siłach. To nie tak że jestem leniwa i nie chce mi się uczyć, po prostu nie widzę żadnego sensu w tym co robię. Brakuje mi celu do którego mogłabym konsekwentnie dążyć, wszystko wydaje się takie ponure i bezbarwne. Wiem jak to brzmi, głupio. Pewnie każdy by powiedział że powinnam znaleźć coś co mnie interesuje, ale ja nie potrafię.Nie potrafię cieszyć się z rzeczy które dawniej przyprawialy moją twarz o szeroki uśmiech. Na wszelką krytykę, a nawet nie krytykę reaguję płaczem. Ostatnio w pracy źle skasowalam jakiejś Pani za cukierki i przyszła do kierownika to wyjaśnić i pomimo ze nikt nie miał do mnie o to pretensji, nikt nic mi nie powiedział ani nie nakrzyczal, to jednak kiedy slyszlam ich rozmowę to z trudem powstrzymywalam się od płaczu. Czasami czuję się jakbym nic nie znaczyla i była takim totalnym zerem. Codziennie nakładam uśmiech na twarz, ale kiedy wieczorem kładę się spać to czuję się po prostu smutna i mam wrażenie że życie ucieka mi pomiędzy palcami.