lola088

Jestem studentką, mam 19 lat, niedługo skończę 20. Nigdy nie byłam do końca pewna siebie, a od początków liceum zaczęłam się strasznie przejmować/lękać ludzi. Może to głupio zabrzmi, ale jest to naprawdę problematyczne. Doszło do tego stopnia, że mocno stresuje mnie myśl o rozmowie telefonicznej, spotkaniu się ze znajomymi, nawet tymi których znam już bardzo długo. Gdy wreszcie się spotkamy i zaczynam mówić, moje serce zaczyna mocno bić, gubię słowa i chciałabym aby mój rozmówca jak najszybciej przejął temat. Gdy oglądam telewizję, zazdroszczę ludziom że mogą tak swobodnie rozmawiać, przyjaźnić się czy kłócić. Z tego też powodu nie mam zbyt wielu znajomych, nigdy nie miałam chłopaka, nie całowałam się mimo, że zawsze mówiono mi że jestem ładna (co też mnie dołuje, mam wrażenie że w tym wieku to taka norma że jestem jakimś dziwolągiem). Byłam u psychoterapeuty i psychologa, przez pewien czas brałam leki na lęk które mi nic nie pomogły. Długo myślałam, że to fobia społeczna, ale psycholożka ją wykluczyła i powiedziała, że to bardziej lęk przed odrzuceniem i brak pewności siebie, nad którymi powinnam pracować sama, ona może natomiast rozmawiać ze mną o problemach z mojej przeszłości, tylko sęk w tym że nigdy nie miałam jakiś dużych problemów, nie przeżyłam tragedii ani nic takiego. To wszystko strasznie mnie dobija, bo czuję jakbym traciła najlepsze lata życia a naprawdę nie wiem jak sobie pomóc.