Witam wszystkich! Jestem 21-letnią studentką. Od początku roku mam ciężki okres, który doprowadza mnie do coraz gorszego samopoczucia, niestety powoli przestaję sobie z tym radzić. Na początku roku zrezygnowałam z pracy w sklepie odzieżowym, w której była bardzo zła atmosfera, pracowałam tam przez 2 lata i ciężko było mi już wytrzymać złe traktowanie ze strony szefostwa i kierownictwa. Uważam, że była to psychiczna męczarnia. Zdarzały się krzyki na sklepie przy klientach, czy niezgodności związane z wynagrodzeniem. Niestety po odejściu przez około pół roku nie mogłam znaleźć pracy. Była to dla mnie kolejna stresująca sytuacja, chociażby ze względu na sytuację na rynku pracy spowodowaną epidemią. Po tym okresie udało mi się rozpocząć miesięczny staż w organizacji pozarządowej, niestety był on niepłatny, ale dzięki temu mogłam zaliczyć praktyki na uczelni. Teraz znów od ponad tygodnia siedzę w domu i nie mogę znaleźć żadnej pracy. Powoli popadam w lęki o moją przyszłość. Boję się, że nie będę miała jak opłacić uczelni (studiuję niestacjonarnie). Przestaje dostrzegać swoją wartość, codziennie wysyłam CV, ale z bezsilności nie mogę wyjść z domu aby poszukać pracy w inny sposób. Codziennie płaczę, mam wrażenie, że wszyscy radzą sobie w tym dorosłym życiu lepiej ode mnie. Zaczynam łapać się na myślach, że nic nie osiągnę i że do niczego się nie nadaje. Mimo, że ten czas "przestojowy" staram się wykorzystać (robię dodatkowy kurs związany z moim kierunkiem, dzięki temu że poświęciłam się nauce mogę walczyć o stypendium) to nie czuję, że są to rzeczy wartościowe. Mam wrażenie, że nigdy się z tego nie wyrwę i że nie poradzę sobie w życiu. Boję się, że moje dorosłe życie już zawsze będzie tak wyglądać.
