amstterdam

Witaj, nie wiem od czego powinnam zacząć. Więc najprościej zacznę od początku. Moje życie nie jest usłane różami, a nawet czuję że gwoździami, lecz teraz czuję że gwoździe coraz mocniej są wbijane w moje nogi mimo iż uzbrajam się w grube podeszwy. Skończyłam 20 lat, i zdaję sobie sprawę iż nie jestem dorosła. Wiem że całe życie przede mną ale szczerze? Nie jestem pewna czy chcę żyć. Jestem na własnym utrzymaniu, chodzę do pracy, mam przyjaciół (choć myślę że gdybym ich miała nie szukałabym zrozumienia) na pozór wszystkie jest świetnie lecz ja nie radzę sobie z niczym a zwłaszcza z emocjami, podejmuję złe decyzję w życiu i popełniam powielane przez siebie błedy. Mam stany lękowe, i czuje że nie jestem wartościowym człowiekiem. Czuję się jak nikt, i czuję że nikt też nie rozumie mnie. Codziennie dostaję napadu płaczu, całkowicie wyautowałam się z życia towarzyskiego. Popadłam e alkoholizm. Piję wiedząc że to nie jest rozwiązanie ale nie wiem jak skoczyć z wieczną imprezą, czuję że alkohol zabiera mi życie. Do tego dochodzą uczucia. Tkwię w toksycznej relacji kilka lat. Oddałabym za tę osobę życie- zdaję sobie sprawę że to poważne słowo ale jestem ich pewna. Kocham go, i pierwszy raz kocham kogoś z tak mocną siłą. Tylko nasza realcja jest mocno skomplikowana. On nie pracuję w moim miejscu zamieszkania, zjeżdża tylko na weekendy. Powiedzial mi że nie wie czego chce, a ja czekam na niego i na to aż będzie wiedział. Przyzwyczaiłam go do tego żeby widywać się tylko w weekendy, czuję że nie umiemy ze sobą rozmawiać. Ja nie umiem, może nie chcę z niego zrezygnować? W pracy ponoszą mnie emocje a mam ich zbyt wiele. Potrzebuję pomocy. Chyba muszę zmienić cokolwiek w swoim życiu. Chcę żyć i przestaćbać się jutra. Chcę przestać się bać.