Witam, jestem mama dwojki malych dzieci (1 i 3) i mieszkam od 6 lat za granica wraz z mezem.
Szczerze to sama nie wiem co sie ze mna oststnio dzieje, jestem chodzacym klebkiem nerwow, za chwile sie potrafie smiac i cieszyc z wszystkiego a po dluzym czasie (srednio dwa miesiace) dopada mnie ogromny smutek i nic tylko chce mi sie plakac, nic mi sie nie chce, ani jesc ani pic, z nikim spotykac ani rozmawiac. Kilka miesiecy temu w wakacje dostalam szczekoscisku, przez tydzien nie moglam otworzyc buzi, poszlam na konsultacje do dentysty i tam zwrocili mi uwage na to, ze caly czas zaciskam mocno zeby, zebym sie nie denerwowala. Wczoraj znwou bylam u dentysty, ktory stwierdzil, ze potrzebuje szyny relaksujacej i odpoczynku. Caly czas boli mnie zuchwa. I zasugerowal, zebym skonsultowala sie z psychologem. Dlatego tez tutaj pisze.
Na co dzien provuje robic wszystko idealnie, zajmowac sie domem, wszystko musi byc posprzarane, ugotowane jeszcze do tego ciastecxka, zabawa z dziecmi, zakupy, nie mam w sumie czasu dla siebie, jedynie wieczorami, ale wtedy to o niczym innym nie marze tylko pojsc spac. W moim malzenstwie tez sie nie uklada, bardzo sie od siebie oddalilismy, czasem pogadamy, ale zeby sie po przytulac dac sobie ciepla, troski - tego juz dawno miedzy nami nie ma. Byc moze za duzo bym chciala naraz, byc moze zbyt wiele od siebie wymagam a od innych oczekuje. Ciagle mysle i analizuje kto cos powiedzial, kto cos zrobil i co to moze oznaczac. Milion mysli, nie mam od nich odpoczynku.
Mam problemy, zeby z kims sie spotkac, czuje zwyczajnie lek. Czesto przed spotkaniem z kimkolwoek mam rozwolenke, bardzo sie denerwuje, robie sie tez czerwona na twarzy. Pozniej analizuje krok po kroku kto cos powiedzial a co ja moglam odpowiedziec itd.
Co jest ze mna nie tak? Czy jest to przemeczenie? Czy moze cierpie na depresje? Jakies zaburzenia lekowe? Czy potrzebuje terapii?
Pozdrawiam
