Dziwnie się czuje opisując tu swój problem ale już nie wiem co mam robić.
Jestem 25 letnia studentką od prawie 6 lat mieszkam sama i jakoś daje sobie radę. Z moją siostrą (21 lat) zawsze miałam wzloty i upadki, byłam dla niej za mało ambitna i bez perspektyw na życie, ale odkąd sama wyprowadziła się na studia i zawaliła pierwszy rok uznała ze studia są nie potrzebne nikomu, wmówiła sobie depresję manifestując ją każdemu z każdej strony i cokolwiek by nie zrobiła był tekst że nie szanujemy osób z depresja bo ona jest chora itd.. Każda próba pomocy z mojej strony kończy się tym że zarzuca mi że ja ją krytykuje, wszystko oboera jako atak na nią. Rodzice nie reagują, może nie wiedzą jak, może też czują się bezsilni wobec niej ale to nie zmienia faktu że jak z nimi o tym rozmawiałam to jeszcze mi się oberwało..
Kolejna sprawa to to, że od lutego przejeżdża do mnie mój brat (19lat) i naszła mnie ostatnio okropna świadomość tego że martwie się czy da sobie radę, czy się zaklimatyzuje, odnajdzie w innej rzeczywistości z pracą itd, jesteśmy z małej miejscowości i znając jego będzie to dla mnie o duży przeskok i zaczęłam mieć ostatnio spore obawy, nie że nie chce go tutaj ale że się po prostu martwie.
Na domiar tego wszystkiego w pracy mi się sypie, szef nas nie docenia, próba jakichkolwiek podwyżek skończyła się fiaskiem. Nalezienie nowej pracy też nie jest łatwe.
Do tego rozpoczynający się ostatni rok studiów, praca magisterska, przygotowania do obrony.. W ostatnich tygodniach wszystko na raz zrzuca mi się na głowę. Nie śpię, praktycznie nic nie jem, najlepiej to bym siedziała pod kocem w domu ale wiem że nie mogę i muszę się wziąć w garść, rzecz w tym że nie jestem w stanie uporać się z tym wszystkim.
