Witam, jestem 23 letnią studentką. Od jakiegoś czasu zauważyłam u siebie problem, z którym nie potrafię sobie sama poradzić. Ogólnie nie mam problemów w relacjach z innymi ludźmi, ale ta o której chcę opowiedzieć stała się dla mnie dość ciężka. Z Anią znamy się od początku studiów. Jest to osoba towarzyska, pewna siebie. Szybko złapałyśmy wspólny język i można powiedzieć "przyjaźnimy się" od prawie 4 lat. Na początku wszystko było zdrowe i normalne, poza tą relacją miałam swoje życie, ona miała problemy w związku- pomagałam jej, ja miałam- wyciągała mnie z dołka. Słowem- normalna przyjaźń. Wszystko się zmieniło po tym jak rozstałam się z chłopakiem, ona też. Zaczęłyśmy spędzać ze sobą 24h, cały czas do siebie pisać, dzwonić, w tamtym momencie zupełnie mi to nie przeszkadzało. Po jakimś czasie Ania znowu się związała, przeprowadziła się do tego chłopaka. Nasza przyjaźń na tym nie ucierpiała. Niestety od jakiegoś czasu mam wrażenie, że jestem jej potrzebna tylko wtedy kiedy coś się dzieje. Kiedy jest wszystko dobrze potrafi się do mnie nie odzywać, muszę się prosić o każde spotkanie. Mam wrażenie, że ma do mnie o coś żal, nie wiem o co chociaż pytałam. Ciężko mi przekreślić tyle lat przyjaźni. I tu pojawia się mój problem. Ciągle o tym myślę, nie potrafię pozbyć się lęku, czuje się tak jakbym musiała być w gotowości, bo Ania zaraz zadzwoni i będzie chciała żebym się z nią spotkała. Od jakiegoś czasu moje życie wygląda tak, że nie wychodzę całymi dniami z domu tylko czekam aż łaskawie się do mnie odezwie, czuję nieustanny lęk że coś jest nie tak, spotykamy się codziennie na uczelni więc nie mam szans odciąć się od tego. Chciałabym zająć się sobą, własnym życiem, totalnie odcięłam się od ludzi, nie wiem co mam zrobić żeby zacząć myśleć o sobie. Jak to zrobić? Zeby pozbyć się tych natrętnych myśli, że muszę być na każde zawołanie, prosić się o tą przyjaźń, w zamian dostając obojętność.
