Nie umiem odejść. Pomocy!

[magnolia]

Potrzebuję waszej rady/pomocy/opini.
Odeszłam od swojego partnera/ nażeczonego po 5 latach związku. Nie odpowiadało mi, że czułości jest coraz mniej, więcej kłótni, braku szacunku, pojawiła się już pierwsza przemoc: popychanie, wyzwiska. Mimo, że partner mocno nalegał na ślub, ja nie czułam takiej chęci. Był to okres pandemii- wyprowadziłam się z wynajmowanego z partnerem mieszkania do rodziców. Partner w  tym czasie popadł w depresję, mieszkał sam. Nie miał i nadal nie ma przyjaciół, kolegów z którymi utrzymywał by reguralny kontakt. Pisał do mnie, że jego życie straciło sens, że się zabije. Nie umiałam się od niego całkowicie odciąć i zostawiać go w takim dołku. Mieliśmy kontakt, odwiedzaliśmy się a on podjął leczenie. Widziałam w nim chęć zmiany swojego zachowania, pisał że zrozumiał swój błąd i swoje nieodpowiednie zachowanie w stosunku do mnie. Obiecywał poprawę. Widziałam straszną desperację i uwierzyłam, że się zmieni.
Spotkałam się z innymi facetami ale nie spotkałam nikogo odpowiedniego. 
Zdecydowałam, że dam szansę byłemu. Pojechaliśmy na wspólne wakacje i zaszłam w ciążę. Po miesiącu od naszego powrotu zrozumiałam, że to był wielki błąd. Mam wrażenie, że ciąża jakby bardziej związała mnie znim niż ślub czy kredyt a on osiągnął co chciał. 
Zniknęły starania, zniknęła czułość. Będąc w ciąży sam z siebie  nawet nie złapał mnie za rękę podczas spaceru. Mam wrażenie, że całą czułość wymuszałam.
Mój synek ma teraz 8 miesięcy a sex był ostatnio gdy go spłodziliśmy. Partner przerwał leczenie i twierdzi, że już czuje się ok, mieszka w moim mieszkaniu w osobnym pokoju bo pracuje i gdyby spał z nami to by sie nie wyspał. Obecnie miszkamy jak lokatorzy z takim dodatkiem, że mamy wspolne dziecko. Niestety nie pojawił się szacunek do mnie jako do matki jego dziecka. Potrafił np. podczas kłótni podłożyć mi nogę abym upadła.
Gdy próbuję z nim porozmawiać o tym, że jest mi źle w takim układzie słyszę tylko, że przesadzam i narzekam. Dodam, że partner skupia się na pracy i pisaniu pracy doktorskiej. Zaniechał wszelkiej aktywności. Urodził się mu syn a odwiedziła nas tylko jego mama bo nadal jego stosunki z innymi ludźmi są żadne. 
Mój problem polega na tym, że teraz mając wspólne dziecko tym bardziej trudno mi odejść. To jak jest między nami oczywiście ukrywam przed rodziną i nikt nie zna prawdy. Przeraża mnie myśl podziału opieki nad synkiem.W tym układzie przynajmniej dla rodziny i znajomych jestem w związku.

[Damga]

Rozumiem, że bierzesz pod uwagę dobro dziecka, więc odejdz jak najszybciej. Opieką podzieli was sąd, który weźmie pod uwagę jego problemy i trzeba mieć nadzieję, że będzie widywał się z synem w kontrolowanych przez Ciebie warunkach lub stosunkowo rzadko. Pomyśl o sobie i ułóż sobie życie z kimś innym, kto będzie dawał synowi porządny przykład męskich zachowan. Niech nie patrzy na to co teraz funduje Ci partner. Pomyśl o sobie zanim będzie za późno i zorientujesz się, że poświęciłeś życie na taką relację i zanim zaczniesz podświadomie obwiniać za to swojego synka. 

Wierzę, że masz na to siłę i wszystko Ci się ułoży