Co mi jest?

[Moosp]

Cześć, mam 26 lat i...

W dni wolne od pracy mam ochotę tylko na leżenie w łóżku i patrzenie w sufit. Czuję się ciągle niewyspana, potrafię budzić się kilka razy w ciągu nocy. Mam też problem z najprostszymi obowiązkami domowymi do wszystkiego muszę się zmuszać, a każda czynność trwa bardzo długo... Czuję ze moja praca jest totalnie nie efektywna, mam problemy z zapamiętanie najprostszych rzeczy i czuję niezadowolenie z efektów mojej pracy. Moje myśli skupiają się głównie na chęci zaszycia się gdzieś, zniknięcia. Nie mam ochoty na spotkania z przyjaciółmi czy rodziną. Coraz rzadziej jestem szczęśliwa, stałam się bardzo obojętna, mam poczucie beznadziei choć wiem ze niesłusznie. Nie myślę o samobójstwie, nie mogłabym się skrzywdzić, ale mam takie dziwne poczucie chęci nie istnienia.

Takie myślenie dopada mnie falami, bywa że jest dobrze w pewnym sensie staram się o tym nie myśleć, ale to wraca coraz częściej trwa dłużej i jest coraz silniejsze. Trwa to już kilka lat, ale wcześniej wypierałam z siebie myśli ze może mieć jakieś podłoże chorobowe. Myślałam ze taka już jestem, ze jestem po prostu introwertykiem, a szybki tryb życia jaki miałam w czasie studiów jest powodem mojego ciągłego zmęczenia. Ale studia skończyłam, mam stałą, lekką pracę biurową, która nie jest zbytnio stresująca, poważnego partnera z którym planuję przyszłość, a pomimo tego jestem nie ciągle zmęczona i odczuwam ból fizyczny i egzystencjalny. Brzydzi mnie moja słabość, pisząc to czuję do siebie odrazę. Nie wiem jak się od tego uwolnić.

Czy istnieje jakieś rozwiązanie? Czy mogę sobie z tym jakoś sama poradzić? ....Co mi jest?

Proszę pomóżcie. 

[Andzia0871]

A moze pomoc psychologa?  Może spróbuj robić rzeczy które lubisz które Cię odstresuja zatrzymają na chwilę mysli

[Kasiamaryniak]

Dnia 13.09.2022 o 22:00, Moosp napisał:

Cześć, mam 26 lat i...

W dni wolne od pracy mam ochotę tylko na leżenie w łóżku i patrzenie w sufit. Czuję się ciągle niewyspana, potrafię budzić się kilka razy w ciągu nocy. Mam też problem z najprostszymi obowiązkami domowymi do wszystkiego muszę się zmuszać, a każda czynność trwa bardzo długo... Czuję ze moja praca jest totalnie nie efektywna, mam problemy z zapamiętanie najprostszych rzeczy i czuję niezadowolenie z efektów mojej pracy. Moje myśli skupiają się głównie na chęci zaszycia się gdzieś, zniknięcia. Nie mam ochoty na spotkania z przyjaciółmi czy rodziną. Coraz rzadziej jestem szczęśliwa, stałam się bardzo obojętna, mam poczucie beznadziei choć wiem ze niesłusznie. Nie myślę o samobójstwie, nie mogłabym się skrzywdzić, ale mam takie dziwne poczucie chęci nie istnienia.

Takie myślenie dopada mnie falami, bywa że jest dobrze w pewnym sensie staram się o tym nie myśleć, ale to wraca coraz częściej trwa dłużej i jest coraz silniejsze. Trwa to już kilka lat, ale wcześniej wypierałam z siebie myśli ze może mieć jakieś podłoże chorobowe. Myślałam ze taka już jestem, ze jestem po prostu introwertykiem, a szybki tryb życia jaki miałam w czasie studiów jest powodem mojego ciągłego zmęczenia. Ale studia skończyłam, mam stałą, lekką pracę biurową, która nie jest zbytnio stresująca, poważnego partnera z którym planuję przyszłość, a pomimo tego jestem nie ciągle zmęczona i odczuwam ból fizyczny i egzystencjalny. Brzydzi mnie moja słabość, pisząc to czuję do siebie odrazę. Nie wiem jak się od tego uwolnić.

Czy istnieje jakieś rozwiązanie? Czy mogę sobie z tym jakoś sama poradzić? ....Co mi jest?

Proszę pomóżcie. 

Hej też tak miałam przy rozwodzie myślałam że to jest depresja i trwało to ponad 2 lata .schudłam 10kg gdy udało mi się życie wyciągnąć z depresji,myślałam że wszystko wróci do normy ale brak energii fizycznej był straszny .ja chciałam, ale nie mogłam posprzątanie jednego pokoju było tragedia a mycie podłóg masakra tak mnie to męczyło .ja miałam wilczy apetyt a ,waga stała ....42 kg i po czasie wyszedl prawdziwy powód  braku energii fizycznej .zmęczenia ciągłego i ospania.gruzlica