Mąż alkoholik

[psycholog Rafał Marcin Olszak]

Cytat

Jestem mamą dwóch synów- 9 lat i 3. Jestem osobą młodą, wykształconą. Obecnie od czerwca bez pracy- ze względu na trudną sytuację finansową w pracy. Pracowałam w Ośrdoku interwencyjnym.

Mój mąż jest alkoholikiem. Zawsze był ale od roku pije codziennie. Dopiero kiedy problem się nasilił, zaczęłam innej drogi. Wcześniej to ja dawałam super komfort picia. Jednak od pół roku stosuję zasadę twardej miłości.

Jestem po studiach resocjalizacyjnych i pracowałam z rodzicami dzieci-alkoholikami z Ośrodka, więc troszkę wiem coś w temacie. Jednak zbyt późno zaczęłam to przekładać na swoje osobiste życie.

Mąż po alkoholu niestety się czepia, wyzywa i jest chamski. W sobotę pierwszy raz dotrzymałam sobie słowa i zadzwoniłam na policję. Grzecznie, spokojnie wytłumaczyłam przy męzu dlaczego interwenijuę. Mąż był w szoku- wiele razy chciałam zadzwonić ale coś mnie hamowało. Mąż oczywiście od soboty uważa mnie za wrancę ale wiem że mu wstyd.

Moją rodzinę, przyjaciół poinformowałam o problemie mojego męża. Niew wstydzę się tego , a wręcz jestem dumna że otworzyłam się. W następnym tyg. chcę udać się do psychologa.

Wiele wiem, a zarazem tak mało. Chodzi mi o konkrety: Jak zwracać się do męża- kiedy jest lekko wypity ( czy życzliwie czy z obojętnością), jak ukazać mu że to wszystko dla niego a nie przeciwko niemu. Dlatego proszę o poradę. W najbliższym czasie chcę udać się na poradę do psychologa. Pozdawiam

Szanowna Pani,

pyta Pani, jak zwracać się do męża, „kiedy jest lekko wypity”. Obawiam się, że nie ma dobrej odpowiedzi na to pytanie. Ani życzliwe ani obojętne traktowanie może nie dać pożądanych rezultatów. W każdym wypadku może dojść do problematycznego zachowania partnera, który – tak czy inaczej – będzie sprawiał jakieś kłopoty. Najgorsze jednak w tym wszystkim jest to, że mimochodem staje się Pani osobą współuzależnioną. Tak się określa osoby, które ponoszą konsekwencje nałogu partnera. Jest Pani zmuszona zmieniać swoje zachowanie zależnie od trzeźwości lub nietrzeźwości partnera, a więc w istocie jest Pani narażona na destrukcyjny wpływ nałogu. Nie może Pani być po prostu sobą – stara się Pani być taką, jak to potrzebne, gdy partner jest pijany. Mam nadzieję, że jako tako wyjaśniłem ten niepokojący mechanizm.

Jedno jest pewne. Nie należy „ratować” partnera, usprawiedliwiać go, bronić, kiedy na przykład nie jest w stanie wywiązywać się z obowiązków. Nie należy go także kryć. Nie powinno się robić tajemnicy z tego problemu.

To, co niestety stoi przed Panią prędzej czy później, to postawienie granicy. Jeśli partner w istocie boryka się z uzależnieniem od alkoholu, ma Pani prawo zadbać o własne zdrowie, dobro. Ma Pani prawo NIE BYĆ osobą współuzależnioną. Czasem jedynym sposobem na potrząśnięcie pijącym partnerem jest... nie branie go w ramiona, lecz wprost przeciwnie – pozostawienie samemu sobie. Bądź wskazanie drogi do Ośrodka Terapii Uzależnień.

Proszę mnie źle nie zrozumieć. Losy Państwa związku nie są przesądzone. Sama jednak, tak przynajmniej czuję, widzi Pani, że muszą zajść diametralne zmiany. Ufam, że poddając te wszystkie kwestie refleksji podczas rozmowy z psychologiem poczyni Pani stosowne postanowienia odnośnie tego, jak postępować w tej sytuacji.