Tęsknota za czymś czego nie znam

[Guest]

Mając 17 lat poznałam na wakacjach przemiłego chłopaka. Spędziłam z nim jeden dzień, drugiego niestety musiałam wracać do rzeczywistości. Przez następne 5 lat każde z nas próbowało na przemian doprowadzić do drugiego spotkania. Niestety się to nie udało. Z mojej strony strach przed nieznanym, przed miłością na odległość, z drugiej strony paraliż na samą myśl o ewentualnej wyprowadzce z domu "w imię miłości". Ze względu na to,ze jestem osobą niezbyt odważną i mam problemy z zawieraniem znajomości, nasza akurat opierała się przez te wszystkie lata na mailach, smsach i listach. On próbował częściej i bardziej stanowczo, ale zawsze odmawiałam. Z kolei kiedy mi zdarzyło się zaproponować spotkanie -on już się z kimś spotykał, nie miał czasu lub po prostu miał dość tego, że wodzę go za nos (sama przed sobą przyznaje,ze tak wlasnie bylo). Kontakt raz był, a raz się urywal.. kiedy bylam sama i nieszczesliwa zawsze do niego wracalam. Myślami i wiadomościami. Nie wyrzuciłam przez te lata żadnego zdjęcia ani listu i wracając co jakiś czas do rodzinnego domu, otwieram magiczne pudełko i zanurzam się w marzeniach.. jakby to było... jestem w związku od dwóch lat z osobą, która daje mi duzo ciepla, wsparcia i motywacji. Spedzamy ze soba duzo czasu, otworzylam sie przed nim jak przed nikim innym dotąd. Mieszkamy razem i czasami nawet zdarza się rozmowa o prawdziwej, wspolnej przyszlosci. Jestesmy do siebie bardzo podobni. Nie rozumiem tylko jednej rzeczy.... jakim cudem po tylu latach od JEDNEGO spotkania z mezczyzna, ktorego znalam tylko "on-line" nadal coś do niego czuję? Nie wiem nawet co to jest... Jak mogę za nim tęsknić? Czy tęsknie tylko za tym uczuciem, które towarzyszylo mi podczac pierwszego i zarazem ostatniego spotkania? Czy jest to czysta ciekawosc? Czy spotkanie z tym czlowiekiem pomoze mi zamknac tamten rozdzial? Czy pomoze zaspokoic ciekawosc? Uspokoi mysli? Czy jeszcze bardziej roztroi mnie emocjonalnie?  Mam wrazenie,ze kazdego dnia mu towarzysze.. to są tak intensywne mysli,ze czasami wierze w to,ze on to czuje. Czesto mysle,ze jesli nie sprobuje to do konca zycia bede nieszczesliwa. Czy ja sobie cos wmawiam? Cos, co nie istnieje i nie istnialo NIGDY? Czy naprawde łaczy nas az taka silna więz,ze nie odpuscimy?