Załamanie po zdradzie chłopaka

[elvirka]

Jestem 21letnią kobietą. Nie wiem co mam ze sobą zrobić. Kilka miesięcy temu rozstałam się z chłopakiem a w sumie to on mnie zdradził i potem poszedł do innej. Od tamtej pory jestem w rozsypce. Nic mnie nie cieszy i w sumie najchętniej to bym wcale nie wychodziła z pokoju. Ciągle chce mi się płakać i nie widzę już w tym wszystkim (szkoła, życie towarzyskie) żadnego sensu. Najgorsze że często jego widzę na studiach. Czasami widzę ich razem. Dobija mnie to. Nie mam ochot y na nic. Nie chce mi się spotykać ze znajomymi. Na dodatek strasznie przytyłam bo jem jakieś świństwa... słodycze... lody żeby poprawić sobie humor.  Nienawidzę siebie za to bo wyglądam strasznie. Jak sobie z tym wszystkim poradzić. Czy to kiedyś się skończy? 

[psycholog Rafał Marcin Olszak]

@elvirka
Mówi Pani, że kilka miesięcy temu została zdradzona przez chłopaka, który potem odszedł. Kilka miesięcy po rozstaniu wciąż dokucza Pani przygnębienie, płaczliwość, brak motywacji do działania. Mówi Pani też o sięganiu po słodycze, izolowaniu się od ludzi, poczuciu utraty sensu.

Żałoba po utracie związku może trochę potrwać. Niewykluczone, że wciąż jeszcze dochodzi Pani do siebie po tym, co zaszło i ten stan samoczynnie w końcu rozejdzie się po kościach. Z drugiej strony niektóre opisywane przez Panią kwestie mogą być objawami epizodu depresji. Niezależnie od tego, czy chodzi o trudności w uporaniu się z byciem zdradzoną, z żałobą po utracie związku czy z depresją, kontakt z psychologiem, psychoterapeutą może okazać się pomocny. Proszę rozważyć taką ewentualność. Jeśliby pojawiły się myśli o śmierci czy wręcz myśli samobójcze, wtedy zalecałbym niezwłoczny kontakt ze specjalistą (psycholog, psychoterapeuta, lekarz psychiatra).
 

[elvirka]

Dziękuję Panu za odpowiedź. Jestem w kontakcie z psychologiem i chyba widzę pierwsze efekty.

[Brooklyn]

Nie wiem czy to jakaś pociecha no ale... Pamiętaj że NIE jesteś sama. Nie ty jedna starasz się pozbierać po zdradzie. To bolesny cios  i człowiek nie wyobraża sobie nawet ponownego zaufania komukolwiek w przyszłości, ale ten stan w końcu przecież mija.  Trzeba chyba przejść wszystkie poziomy zanim w końcu dojdzie się do tego etapu gdy życie już normalnie toczy się dalej. Niedowierzanie, wściekłość, żal… a potem... potem podobno już w końcu ma być lżej. Ja w to wierzę. Trzymaj się.