Spotykam się z chłopakiem od ponad roku. Poznaliśmy się w grze, ja po 8 letnim związku nie dałam łatwo do siebie dotrzeć jednak jemu się udało. To on pierwszy wyznał mi miłość. Ja powiedziałam wtedy że gdy będę gotowa to powiem. Zrozumiał nie miał pretensji. On twierdzi ze jest socjopata co nie ulatwia mi zycia. Znałmoja przeszłość nie łatwą, po związku poprzednim zostały mi nie tylko łzy ale też długi. Po jakimś czasie zdecydowaliśmy się zamieszkać razem to dla niego przeprowadziłam się ok 450 km. Chciałam być bliżej bo coraz bardziej zaczynało mi zależeć. Zaczynałam czuć stabilizację spokój. Cała jego rodzina mnie akceptuje. On sam ma synka 10 lat z którym mam świetny kontakt. Jednak od pewnego czasu zaczęło się psuć, klotnie były często, zazwyczaj o pierdoly. On bardzo chce uzbierać na nowy samochód, ja to rozumiem. Dużo pracuje często też w weekendy. Rocznicy nie obchodziliśmy bo to nie ślub jak on stwierdził. Ostatnio po jedne z kłótni która odbyła się po obopolnym zmęczeniu po pracy powiedział że mam czas do końca miesiąca na wyprowadzenie się bo on chce spokoju. Próbowałam drążyć temat. To powiedział że się wkurza że ma wrócić do domu w którym będzie kłótnia. Pojechałam do domu na półtora tygodnia. Przed wyjazdem chciałam zeby przemyślał on był ba nie bo niema czego ratować. Jednak kiedy pościły mi nerwy i wykrzyczałam wszystko co leżało mi na sercu nagle była cisza i zgoda na przemyślenie. Po powrocie rozmawiamy jednak niema czułości. Przytulam się jak śpi albo z nienacka. Nie chciałabym go stracić bo zależy mi na nim. Jednak jest coś co bardzo mi przeszkadza jak Nie opowiada to mówi że on chce kupić samochód on chce kupić motor, a czuje, że w tym wszystkim niema miejsca dla mnie. Ja nie potrzebuje wiele trochę uwagi, czułości. Wczoraj gdy chciałam poruszyć temat rozmowy była kłótnia, że on nie chce i dla niego to koniec. Chciałabym poznać waszą opinię, czy starać się dalej i próbować rozmawiać?
