Toczek

Cześć, Jestem mężczyzną, mam niedawno skończone 18 lat i chodzę w dalszym ciągu do technikum. Sięgając daleko w przeszłość pamiętam, że za czasów gdy chodziłem do podstawówki często zachowywałem się jakbym miał depresje, siedziałem smutny z głową na biurku przez długi czas z często zgaszonym światłem w ciemnym pokoju, na pytania czy coś mi jest zawsze odpowiadałem, że nic a na różne propozycje w stylu co bym chciał na urodziny, żebym sobie coś wybrał często odpowiadałem, że niczego nie chcę, że nic nie potrzebuję chociaż w głębi pamiętam, że chciałem dostać komputer, lecz nie łudziłem się, że dostanę coś droższego, pomimo że moja rodzina raczej zawsze miała pieniądze i znajdowały się one na nowy telewizor dla ojczyma czy inne rzeczy tego typu. Działo się tak przez bodajże 2 lata chociaż nie pamiętam już dokładnie. Przytaczam tę historię, ponieważ od chyba około roku, może mniej lub więcej, nie jestem w stanie powiedzieć. Czuję się źle, często brak mi motywacji do prostych rzeczy, dokładniej opisując mam dziwne poczucie, że coś jest nie tak, często mam wahania nastroju i przykładowo dzisiaj rano byłem zadowolony z pięknej pogody i ze spotkania z dziewczyną, a za kilka godzin byłem totalnie zdołowany i czułem się okropnie. Nie chodzi raczej o samo spotkanie, bo miewam tak też będąc samemu. Wracając, czuję, że jest ze mną po prostu źle psychicznie, ale nie potrafię poukładać myśli w głowie i powiedzieć sobie o co może chodzić, mam mętlik i czuję, że muszę się poradzić kogoś, kto może mi powiedzieć cokolwiek o mnie. Według mnie problem to może być właśnie depresja lub jakieś stany depresyjne, ciężko mi stwierdzić, ponieważ nie mam zbyt dużej wiedzy na ten temat, możliwe też, że miałem coś w tym rodzaju kiedyś, a teraz podczas brania leku izotek po prostu mi to powróciło, z drugiej strony ciężko mi o tym myśleć tak gdy nie pamiętam od kiedy mniej więcej mam jakieś problemy z tym związane. Może jakiś wpływ ma to, że byłem uzależniony od alkoholu, po prostu nie wiem. Póki co często pomaga mi wychodzenie do znajomych lub spotkania z dziewczyną, wtedy po prostu o tym nie myślę. Ogólnie rzecz biorąc chciałbym się dowiedzieć jak wygląda spojrzenie na to z innej perspektywy, samemu ciężko mi to ocenić i jakoś logicznie poukładać. Dodam, że jestem już umówiony do psychologa, ale póki czekam chciałem napisać również tutaj temat. W razie niedomówień z mojej strony lub jakiś pytań proszę pytać, a ja odpowiem. Przepraszam też jeśli coś niezrozumiale napisałem.