Witam. Zbliżam się do 30 urodzin i jak kiedyś uwielbiałam urodziny tak już od kilku lat są one mi zupełnie obojętne. Te nadchodzące jednak jakoś mnie przerażają. Mam prawie 30 lat, nie mam żadnego hobby, nic już mnie w sumie nie interesuje ani nie fascynuje. Czuję jakbym przegrała życie, boję się dalszego jego toku. Mam męża i synka, którego kocham nad życie. Mam pracę, której szczerze okropnie nie lubię, a kiedyś bardzo się cieszyłam że udało mi się tam załapać. Przez to że nic mi nie wychodzi, chodzę ciągle zdenerwowana, zmęczona, na nic nie mam ochoty. Mój tata 9 lat temu popełnił samobójstwo i gdyby nie to że śmierci się chyba boję to pewnie zrobiłabym to samo - ale nie zrobię tego mojemu dziecku bo jest za mały zresztą wiem jak to jest być takim dzieckiem. W lutym rozpoznano u mnie wodogłowie normotensyjne - tym lekarze tłumaczą to że jestem rozdrażniona, nerwowa i ciągle zmęczona, ale to nie to. Wszyscy w koło mają mnie za wesołą dziewczynę, przychodzą po rady, gadają mi o swoim życiu, ale ja nie mam nawet jednej takiej osoby, której bym mogła powiedzieć o sobie coś, poradzić się. Pomyślałam dziś o psychiatrze, ale nie stać mnie żeby zapłacić za 50 min ponad 200 zł. Co ja mam zrobić by cieszyć się z życia?
