Witam,
Mam 21 lat i jestem pracującą studentką. Moim nieodłącznym problemem jest prokrastynacja, która powoli wpędza mnie w depresję.
Już w połowie gimnazjum zauważyłam u siebie tendencję do odkładania wszystkiego na później i ciągnie się to do tej pory. Już nie wiem jak sobie z tym radzić. Zaczęło się od drobnego przekładania terminów zadań, które mam wyznaczone. W tej chwili wpływa to na każdy aspekt mojego życia.
Zdaję sobie sprawę, że mam zadania i obowiązki. Chcę się rozwijać. Ale ilekroć mam się za coś wziąć przychodzi niechęć, poczucie bezsensu i brak motywacji. Spędzam godziny przed ekranem laptopa lub telefonu, nie wychodzę na zewnątrz, rzadko spotykam się ze znajomymi, odkładam obowiązki na później i w końcu ich nie wykonuję.
Gdy zaczęła się pandemia moja niechęć doszła do tego stopnia, że przez większość czasu nie opuszczam pokoju, nie odrywam się od ekranu. Przestałam się regularnie myć, robię to tylko gdy muszę. Odżywiam się niezdrowo, przez co przybieram na wadze i psuję sobie zdrowie. Próbowałam już wszystkich metod - nagród za wykonanie zadania, planowania dnia, próbowałam rozmawiać o tym z mamą, ale usłyszałam od niej jedynie, że to lenistwo i wymyślam sobie.
Jedyny czas, kiedy te uczucia mijają i jestem w stanie zabrać się za obowiązki, jest gdy robię to przy kimś, a nawet razem z kimś. Zadania na studia - ze znajomymi z roku. Obowiązki domowe - gdy dzielę się nimi z domownikami i cały czas mam ich przy sobie.
Teraz problem wpływa również na moją pracę. Przestałam się rozwijać, uczyć i odkładam długoterminowe zadania na ostatnią chwilę, przez co straciłam szansę na awans.
Proszę o radę co mogę wprowadzić do swojego życia lub z niego usunąć, aby poradzić sobie z tymi odczuciami? Czuję, że od kilku lat stoję w miejscu i traci na tym moje życie zawodowe, relacje z bliskimi i znajomymi i przede wszystkim mój rozwój osobisty.
