Klaudia._

Jestem 24 letnią dziewczyną i jestem od 5 lat w związku z 4 lata starszym chłopakiem. Od dwóch lat mieszkamy razem 250 km od domu mojego chłopaka. Zamieszkaliśmy razem głównie po kłótni wywołanej przeze mnie odnośnie tego że nie potrafi przeciąć pępowiny . Jest bardzo zżyty ze swoją mamą i nie mam mu tego za złe że codziennie wykonuje choćby krótki telefon aby z nią porozmawiać. Wiem że wychowywał się praktycznie bez udziału ojca, który miał za to bardzo bierną postawę. On najmłodszych lat mój chłopak czuł obowiązek pomagania swojej mamie na gospodarce i w domu (im był starszy tym więcej pomagał aż w końcu sam wszystko prawie tam robił a urlop w pracy cechował się wyjazdem na wieś i pracowaniem od rana do wieczora przez 2 tygodnie) aż w końcu zamknęli gospodarkę jednak ten obowiązek pozostał. Nie wiem jak mam sobie poradzić z tym, że średnio co trzy tygodnie jedziemy do jego mamy do domu i zwyczajnie mój chłopak traktowany jest tam jak robotnik a ja razem z nim. Po każdym takim weekendzie jestem bardzo zmęczona bo zawsze jego mama coś wymyśli dla niego i dla mnie do roboty, a jak nawet nie wymyśli to jest tak że mój chłopak sam wymyśla bo bardzo chce pomóc swojej mamie. Jak mi tłumaczy to mówi że chce ją odciążyć bo już ma swoje lata. Ciężko mi z tym, bo też chciałabym chociaż raz pojechać tam w gości, ale żadne argumenty nie przemawiały do mojego partnera. Teraz wygląda to tak, że zaczął sam tam jeździć a ja zostaję w domu, z czym też nie jest mi za wygodnie, ponieważ lubię wychodzić z domu i widzieć się z ludźmi. Czuję że jego pępowina dalej nie została odcięta i czuje się odpowiedzialny za swoją mamę, tym samym czuję że nie chce on żyć własnym życiem i tworzyć swój związek.