Mam 20 lat. Od 2 lat mam straszne wahania nastroju. W dzieciństwie mój ojciec często zostawiał mamę samą na dwa tygodnie lub dłużej bez pieniędzy. Nie mogła iść do pracy, bo musiała zająć się mną i moją młodszą siostrą. Gdy podrośliśmy znalazła pracę w małym sklepie. Mój ojciec stwierdził że skoro mama pracuje to on już nie musi, jak mama tylko wychodziła on odrazu zaczynał pić. Nienawidzę go, za każdym razem jak się miniemy czuję wstyd jest dla mnie obcą osobą. Po jakimś czasie uciekłam z mamą od niego jednak siostra została nie chciała go opuścić. Teraz pije razem z nim. Jestem strasznie przywiązana do mamy obecnie pracuję za granicą i strasznie za nią tęsknię. Z jednej strony chce wracać do Polski żeby ją odwiedzić, ale wiem że jak wrócę do miasta to prawdopodobnie zobaczę ojca i siostrę która poza alkoholem nie widzi świata. Nie raz potrafię się popłakać w pracy przez mętlik w głowie. Nie potrafię jej pomóc ona sama nie chce pomocy. Muszę patrzeć na to jak się stacza. Nic nie daje mi radości. Nie pamiętam kiedy ostatnio szczerze się uśmiechnęłam. Zaczynam coś robić i po pierwszej porażce odrazu się poddaje. Nie potrafię się na niczym skupić. Najmniejszy błąd który popełnię wydaje mi się ogromny. Nie jestem w ogóle asertywna. Bardzo analizuje każde słowo które wypowiem, jak ktoś zaśmieje się z mojej pomyłki to potrafię myśleć o tym długo po nocach. Chciałabym nie być dla siebie taka surowa, tylko nie wiem jak sobie odpuścić.
