himel

Właśnie wróciliśmy z wesela... Bo zatańczyłam z kolesiem, który siedział koło mojego partnera... 

Śmieszne co? Nie byłoby dramy, gdyby nie to, że po tańcu koleś wypytywał mojego chłopa czy jesteśmy razem. Nie słyszałam tego, mnie opowiadał o swojej żonie i dzieciach i mówił, że specjalnie mi to mówi, żebym nie myślała, że mnie wyrywa. Więc nic sobie z typa nie zrobiłam, powiedziałam mu że spoko, ja mam psa... Zatańczyliśmy i cześć. A on nagle podchodzi do mojego faceta i mówi mu: że jestem fajna i jeżeli się dowie że mnie skrzywdził to mu naje*****. Mnie zatkało w tym momencie. Nie wiedziałam co zrobić i nie zrobiłam nic. A mój chłop prawie wyszedł z siebie. 

Całą imprezę pokazywałam mu jaki jest dla mnie ważny, gadaliśmy i było bardzo miło... Do czasu aż pojawił się ten jegomość... 

Co zrobiłam nie tak? Jaki jest we mnie problem? 

Dziękuję. Potrzebowałam o tym powiedzieć komuś kto mnie zrozumie, a nie oceni. Wiem, że świat się przez to wydarzenie nie zatrzymał i muszę iść dalej. Mam życiowo trochę trudny okres i pewnie dlatego też bardziej odczuwam jego stratę. Lata pisałam pamiętniki, więc może faktycznie założę sobie taki zeszyt. 

Dziękuję ❤

Dzień dobry, 

Pół roku temu z powodu wypadku zmarł mój przyjaciel. Był mi bardzo bliską osobą - razem pracowaliśmy, więc spędzaliśmy ze sobą mnóstwo czasu. Byliśmy jak brat z siostrą. Nie potrafię sobie poradzić z jego odejściem... Na początku wbiłam sobie do głowy, że po prostu jest na urlopie i niedługo wróci. Teraz cierpię każdego dnia coraz bardziej... Najgorszy jest czas w pracy i te momenty kiedy chciałabym mu o czymś powiedzieć. Brakuje mi naszych rozmów, sprzeczek, wygłupów... każdej wspólnie spędzonej chwili... Cały czas o nim myślę... a w samotności zalewam się łzami...

Czy kiedyś uda mi się przezwyciężyć ten mega smutek?