Witam mam na imię Ewelina i mam 24 lata nie wiem tak naprawdę od czego zacząć ale najlepiej w skrócie od początku. 2 lata temu przyjechałam do Anglii dla partnera by zacząć nowe życie niestety okazało się to jednym wielkim błędem zostawałam Sama w domu pozostawiana przez byłego partnera nie znając kraju nie mając przyjaciół nie znając nikogo zatraciłam się w tym wszystkim sięgając po alkohol by zapijać smutek z jakim spotykałam się na codzień kiedy po czasie zdałam sobie sprawę że tak nie można żyć i funkcjonować zaczęło się najgorsze co mogło mnie w zyciu spotkać wyprowadziłam się chcialam zacząć życie od nowa ale stan który mi towarzyszy na to nie pozwala na poczatku nie wychodzilam z domu bałam się panicznie ludzi kazde spojrzenie w moja stronę było straszne jak by ktoś uderzał mnie w głowę czułam jak mdleje serce chciało mi wyskoczyć nie moglam złapać kontaktu wzrokowego bałam się jakbym za chwile miala umrzeć najlepiej się czułam Sama w domu przy zasłoniętych oknach wiedzialam ze cos się ze mną dzieje zaczęłam na ten temat duzo czytać chcialam to przełamać i walczyłam z tym do dziś walczę podjęłam prace jako opiekunka do dziecka co bardzo dużo mi dalo zaczelam funkcjonować nie w pełni ale w jakimś małym stopniu wychodzić z domu wchodzić do sklepów . Problem w tym że ja nadal siedze w domu znow zamykam się w sobie całymi całymi jestem sama całymi dniami placze z bezsilności chciała bym bardzo zmienic prace taka w której mogla bym przebywać z ludźmi ale strach przed atakami paniki i lekami jest tak silny ze nie potrafię tego przełamać boje się że coś mi się stanie mam do tego straszna nerwice momentami rozwalila bym caly dom wszystko co mnie otacza i wszystkich nie radzę sobie z tym nie śpię po nocach marze o tym żeby zyc jak dawniej pełnią życia bez codziennego płaczu bez obaw o swoje zycie nie wiem co mam zrobić boje się nawet pójśc do psychologa spojrzeć w oczy .... dlatego też pisze tutaj .
