Witam.
Mam 28 lat od zawsze miałam ciężkie życie.
Do ukończenia przeze mnie 18 roku życia w domu był codziennie alkohol, oraz przemoc domowa. W wieku 18 lat wyprowadziłam się z tamtad zaczęłam pracować. W wielu 21 lat wyszłam za mąż i urodziłam dziecko, wtedy nie zwracałam na to uwagi, ale gdy syn skończył 4 miesiące a ja poszłam do pracy, to już zaczęłam odczuwać lęk przed ludźmi i nowościami. W wieku 23 lat po urodzeniu córki kupiliśmy dom i wszystko było wporzadku do czasu. Niestety wpadliśmy w długi a ja każdego dnia bałam się że przyjdzie komornik(mam ten lek do dziś). Strach zaczął się nasilać przestałam wychodzić do rodziny i znajomych, wyjście na jaką kolwiek imprezę odpada, ciężko jest mi to wytłumaczyć co czuje, ale jak wiem że mam gdzieś wyjść dostaje ataku paniki ścisku żołądka serce zaczyna walić jak szalone. Jeżeli już gdzieś wyjdę i przebywam z ludzmi dłużej niż 5 minut znowu dostaje ataku paniki i chce jak najszybciej wracać do domu bo zaczyna mi się robić słabo. Boje się wyjść na podwórko żeby przypadkiem któryś z sąsiadów nie chciał zemną nawiązać relacji, żebym nie musiała przypadkiem z kimś rozmawiać. Mam wrażenie że jest coraz gorzej nie chce rozmawiać przez telefon ostateczność to SMS, nie wspomnę już o rozmowie w cztery oczy, nawet w sklepie jak już muszę iść to idę do kasy samoobsługowej, ale tu też wybieram godziny w których nie ma zbyt wielu osób. Problem znika gdy sięgnę po alkohol wtedy jeszcze potrafię nawiązywać kontakt z ludźmi, natomiast gdy już stan upojenia znika odczuwam jescze większy lek. Nie chce zostać alkoholiczka jak było w mojej rodzinie, ale jak radzić sobie z tym lekiem, każdy mi mówi że sobie wymyślam, albo że głód do .... By zajzal to bym biegiem między ludzi szła... Ale nikt nie rozumie tego strachu jaki ja odczuwam w środku, mogłabym po całych dniach leżeć i udawać że mnie nie ma. Niestety tak się nie da a ja muszę funkcjonować dla dzieci. Co dalej robić ? Jak sobie z tym radzić?
