Tracę wiarę w prawdziwe uczucie

[whoknows23]

Straciłam ostatnio kogoś kogo uznawałam za przyjaciela i była to osoba, którą najpewniej kochałam, choć sama przez dłuższy czas nie zdawałam sobie z tego sprawy. Jeszcze do niedawna nie znałam dobrze definicji miłości, ponieważ nigdy nie byłam w związku, ale ta osoba sprawiała, że czułam się po prostu dobrze, a po latach depresji rzadko kiedy tak się czułam. Zależało mi na nim, choć jemu na mnie nie. Byliśmy od początku w relacji przyjacielskiej i wiedziałam, że nie odwzajemni tego, co czuję ja. I miałam też świadomość, że kiedyś ta relacja runie, ale stało się to szybciej niż się spodziewałam i przez błahostkę.

Mimo wszystko czuję jakby była to najbliższa osoba, z którą mogłam wejść w związek. Jakaś część mnie go po prostu kochała. Kochała rozmawiać z nim, widzieć go, słyszeć o tym co się wydarzyło w jego życiu. I kiedy próbuję poznać kogoś nowego to widzę wady, których nie mogłabym zaakceptować, a których nie było w nim. Nie był idealny oczywiście, jak każdy, i miał swoje wady, ale były one po prostu akceptowalne z mojej strony i nie kolidowały z moimi wartościami. Poza tym, mieliśmy je podobne, trochę też jak plany na życie.

Ilekroć staram się kogoś poznać online to nie wypala, a ja mam dość portalów randkowych bo praktycznie nie da się na nich znaleźć kogoś tak jak by się udało na żywo, gdzie od początku widzi się osobę - to jak się zachowuje, to jakie emocje malują się na jej twarzy. I niestety zbyt często widziałam scamerów, ukryte reklamy mieszkań na wynajem i po prostu typy facetów których nie wzięłabym pod uwagę by wejść w związek. A przynajmniej na tyle często, by dać sobie spokój, bo czuję, że to nie droga by poznać kogoś kogo od początku mogę szukać.

Czuję zagubienie i przytłoczenie, bo choć całe życie byłam sama teraz czuję się jakby bardziej i dochodzi do tego ten brak nadziei, że to się kiedykolwiek zmieni. Sporadycznie słyszałam, żeby próbować szukać dalej albo dać sobie czas, pokochać siebie. Miałam dostatecznie dużo czasu przez lata by pokochać siebie, ale mi się to nie udało. W moim życiu barwy nadaje tylko druga osoba, a nie ja sama i ilekroć próbuję, nie jestem w stanie tego zmienić. I ilekroć słyszę, że miłość to układ i wymaga ciągłej walki o siebie, mam ochotę się załamać, bo nie tak wyobrażałam sobie życie.

Coś co kiedyś wyobrażałam sobie jako piękne umiera na moich oczach, a ja powoli tracę umiejętność by kogokolwiek pokochać. Zwłaszcza po stracie przyjaciela. Czuję dziwny, niefizyczny ból dzień w dzień i ledwo mam siłę by zwleć się z łóżka i udawać, że wszystko jest w porządku, choć funkcjonuję tak od prawie miesiąca.

Co powinnam zrobić?

[žźzyy̨yy̨zźž]

Mam coś podobnie. Zdałem sobie sprawę, że nie umiem żyć.

Coś takiego jakbym umarł kilka razy ale przeżył. Uciekałem, udawałem i udaję, że żyję. Zrobiłem zmianę do której się przygotowywałem nie do końca zgodną z planem, ale to coś Mnie dopadło i jest ze mną codziennie nie pozwała spać i nie pozwala wstać. Pustka, brak i przemijanie. Marnuję dni. ...

Z tego co wiem Miłość to nie układ, chyba, że mówisz o układzie zbiorowych emocji którego efektem podobno jest miłość. Związek to układ, umowa, a każda osoba coś wnosi i coś potrzebuje. Jeśli wspólne dobro jest tak samo ważne związek jest udany. Te relacje wymogów, ilościowych transakcji, oczekiwań z jednoczesnym brakiem akceptacji, zrozumienia innej osoby są toksycznym niszczeniem.  Też mam inny obraz związku dla mnie to wspólnota, akceptacja, dążenia do wspólnych celów,  wzajemnego wspierania, wzajemnego udziału, uczestniczenia w życiu a nie tylko przebywania...  

Nigdy nie lubiłem się uzewnętrzniać ale sam sobie nie pomogę, już od 5 miesięcy. Sądziłem że tu z kimś pogadam, jakoś chociaż nieco wrócę do życia. Chcesz porozmawiać?