Dzień dobry,
Mam dość duży problem ze sobą i moim chłopakiem. Adam ma dziecko, 5 letniego chłopca. Spotykamy się pół roku, dziecko widuje we wtorki, czwartki i soboty. Ostatnio ciągle się kłócimy, ponieważ nawet o mnie nie wspomina, nikt nie wie poza jego rodzicami, którzy mnie uwielbiają, że ma dziewczynę, a podobno jest nam razem dobrze i z żadną nigdy nie był tak szczęśliwy. Przestaję w to wierzyć, bo chciałabym poznać jego syna. Mam 28 lat i chciałabym założyć rodzinę w przyszłości, ale nie wyobrażam sobie, żebym musiała powiedzieć moim dzieciom, że tatuś we wtorki, czwartki i soboty nie ma dla was czasu.. Chciałabym spędzać chociaż soboty razem z jego synem. Rozmowy nie przynoszą żadnego efektu, a jak poruszałam temat to ze mną zerwał, a po weekendzie wrócił, bo podobno tak mnie kocha i bardzo mu mnie brakowało. Nie jestem pewna czy dobrze zrobiłam, że pozwoliłam mu wrócić skoro nic się nie zmienia, a tak naprawdę u mnie mieszka. Ostatnio wyszły jeszcze fakty, że czasami jego była przychodzi z dziećmi (swoją dwójką od różnych ojców+ich wspólnym) do niego do mieszkania, a także że poprzednia dziewczyna, z którą był miesiąc spędzała czas razem z Adamem i jego synem. Czuję się jak po prostu wygodna opcja i może ja to źle interpretuje, ale już nie wiem co robić skoro męczę się coraz bardziej. Z nikim tak dobrze się nie dogadywałam jak z Adamem i tak dobrze nie bawiłam, ale nie wiem czy potrafię żyć tak, że jestem dla niego ważna tylko w niektóre dni, a do tego dzisiaj rano jak się otworzyłam, chciałam mu opowiedzieć o moim pierwszym związku, który był koszmarny, bo narzeczony mnie uderzył i zdradzał to olał temat i stwierdził, że trzeba wstawać i wziąć się do pracy. Co zrobić?
