nikclessname

Cześć, mam na imię Julia. Mam 19 lat. Miesiąc temu skończyłam liceum. Rodzice i znajomi zawsze mnie podziwiali za pracowitość i sumienność. Zdobywałam przeróżne nagrody, a średnią na koniec szkoły miałam 5,20. Zawsze byłam wzorową uczennicą i córka. Miałam wszystko pod nosem, wszystko układało się. Aż do wyjazdu ze znajomymi, podczas którego poznałam miłego chłopaka 4 lata starszego i tak mi się spodobał, że przespałam się z nim. Wiem, jak pewnie myśli teraz o mnie osoba czytająca moją wypowiedź i nie dziwię jej się, wcale. Nie przemyślałam tego, zniżyłam się do bardzo niskiego poziomu i nie jestem dumna. Przez kilka dni męczyłam się z tym faktem . Próbowałam ukryć przed rodzicami ten fakt. Nie chciałam ich zawieźć. Jednak oni podejrzewali, że jestem podłamana i inaczej zachowuje się, niż zazwyczaj. Zawsze miałam z nimi bliski kontakt. Postanowiłam powiedzieć to mamie. Zaryzykowałam. Miałam nie mówić, ale nie potrafiłam tego ukryć. Powiedziałam. Mama była w szoku. Nie wiedziała co powiedzieć. Spytała się czy pomyślałam o swojej przyszłości, o studiach, na które tyle czasu poświęciłam na naukę i o tym, że jak prezerwatywa (zabezpieczaliśmy się) pękła lub zsunęła się to czy mam świadomość tego, że zostanę samotną matką i będę pośmiewiskiem dla wszystkich i o studiach mogę zapomnieć. Przeraziło mnie to, że pod wypływem jednej chwili mogę zawalić sobie całe życie. Mam nadzieję (bo to jeszcze się okaże, czy nie jestem w ciąży, lecz raczej nie jestem), że antykoncepcja na 'pierwszy raz' starczyła. W oczach matki jestem, więc skończona. Dla niej już zawsze pozostanę zwykłą ladacznicą. Nie spytała się mnie, dlaczego to zrobiłam. Odpowiedź nie jest trudna :zaczynają od tego, że bałabym się zaufać swojemu chłopakowi, że po wszystkim mnie zostawi i rozpowie całej szkole, tak jak już to bywało w liceum, kiedy to dziewczyny stawały się pośmiewiskiem, bo byli chłopacy rozpowiadali każdemu jakie to one były w łóżku. Oprócz tego, chciałam to zrobić z kimś kto mnie nie zna. Nie bałabym się, że osoba ta oceni mnie. Zazwyczaj nie przejmuje się oceną innych, ale w tej kwestii, kiedy pierwszy raz to robiłam, bałabym się reakcji. Oprócz tego byłam w dwóch związkach, nieudanych, po których cierpiałam. Po prostu nie chciałam łączyć uczuć ze współżyciem. Chciałam zaspokoić swoją ciekawość, aby ustrzec się tego w czasie studiów i poczekać na tą prawdziwą miłość.(wiem, że to brzmi bardzo niedojrzale, ale mam problem z wyrażeniem uczuć i przywiązania się do kogoś, żeby potem tej osoby nie stracić). Jednak z biegiem czasu po rozmowie z mamą wiem, że zrobiłam źle. Mama nie rozumie tego, że świat się zmienił, że ludzie są okropni. Jednak z perspektywy widzenia mamy okazałam się łatwą dziewczyną, niewartą. Mama nie chciała nic mówić tacie. Wiedziała, że mi tego nie podaruje. Dowiedział się. Po dwóch dniach powiedział mi, że nigdy mi tego nie wybaczy. Zabolało. Zawsze był dla mnie bardzo bliski. Uwielbiałam z nim rozmawiać. Zapytał się czy było warto. Odpowiedziałam mu, że z jednej strony wiem na czym polega współżycie, ale z drugiej żałuję, bardzo. Straciłam zaufanie, wsparcie rodziców. Może i mnie kochają, bo jestem ich dzieckiem, ale zawiodłam ich. To boli strasznie, bo kocham ich i sama narzekałam na osoby takiego pokroju, które łajdaczą się z pierwszym lepszym a sama nie jestem lepsza. Zawiodłam ich i nie potrafię naprawić tej rekcji. Minął już tydzień od tych wydarzeń a nadal nie wiem co z tym wszystkim będzie. Myślałam, że nie robię źle, ale to wszystko mnie przerosło. Gdybym mogła cofnąć cza, zrobiłabym to. Ciekawość to pierwszy stopień do piekła i w dużej mierze zgadzam się z tym. Bardzo tego żałuję...