kasia7192

Cześć. Mam na imię Ola i mam 24 lata. Od zawsze podejrzewam siebie o problemy ze sobą i swoją psychiką. Może dlatego, że rodzice leczą się u psychiatry na depresję i nerwicę. Zawsze bałam się, że czeka mnie to samo, w wyniku czego nawet boję się zgłosić na rozmowę do psychologa, bo nie chcę tego usłyszeć, stanie się to wtedy realne. Od zawsze jestem raczej pesymistką, uważam, że nie wiele rzeczy w życiu ma sens. Mam także bardzo niskie o sobie mniemanie, nie szanuje siebie, jestem często w rozsypce, co powoduje spięcia z partnerem, po czym oczywiście siebie obwiniam, że musi to znosić. Od pół roku biore tabletki antykoncepcyjne i obawiam się, że one mają też wpływ na pogorszenie moich humorków oraz depresyjnych myśli. Ale nie chce ich odstawiać, bo nie mam pewności , czy na pewno one cos zmieniły, czy tylko sobie wmawiam, w końcu Od zawsze jestem nerwowa i smutna. Smutek trwa u mnie długo. Jak się mówi, że zawsze między radosnymi chwilami nadchodzą smutne czasami, to u mnie na odwrót- między ta fala smutku czasami stanie się coś wesołego. Bardzo również przeżywam spotkania towarzyskie- nastawiam się na nie godzinami, mecze się, żeby potem okazało się że jest fajnie. Przeżywanie wszystkiego to moje motto. Każda najmniejsza rzeczą się przejmuję, pochłania to prawie całą moją energię. Teraz, kiedy jest lockdown i nie wychodze juz totalnie do ludzi , to nie jest mi z tym zle, ale gorzej jest, kiedy musi dp tego dojść. Poza tym, zawsze czuje się zla , gorsza , że jestem winna jak nie mam na cos ochoty, jak jestem smutna to też moja wina, inni tylko muszą to znosić. Czasami potrafię denerwować się dosłownie za nic. Nie wiem już co mam robić. Stresuje się wizyta online, jedynie czat mógłby być,ale to pośrednia formą kontaktu i nie wiem, czy coś ona by pomogła.