Winiolek

Mam 20 lat, jestem kobietą, studiuję i pracuję. Od zawsze czułam się źle z moimi myślami, czasem jest ich tak dużo, że potrafię sama tak się w nich pogubić, że bez potrzeby wpadam w panikę. Od kilku lat jest tylko gorzej, muszę być do wszystkiego przygotowana, bo inaczej nie jestem w stanie normalnie zareagować. Każda niespodziewana rozmowa czy wydarzenie sprawia, że panikuje. Wszystko muszę wcześniej przeżyć we własnej głowie by normalnie reagować w prawdziwym życiu, okropnie męczy mnie ciągłe wymyślanie możliwych sytuacji, by wcześniej je przecwiczyć, co i tak za dużo nie daje. Mimo, że mentalnie pracuję na najwyższych obrotach by przygotować się do życia, wciąż tracę oddech kiedy po prostu mijam ludzi na ulicy. Jestem tym wszystkim baardzo zmęczona, czuję jakbym ciągle się dusiła. Nie ma dnia w którym choć raz nie proszę wszechświat o koniec mojej męczarni. Mam wrażenie, że przez wszechobecny chaos w mojej głowie i panikę, robię wszystko źle ciągle tracąc czas na uspokajanie się. Jestem dobrym strategiem i w miarę szybko wymyślam rozwiazania problemów, ale nie potrafię odpowiednio szybko reagować, bo jestem zajęta paniką. Jak mnie naprawić?