Khaleesi

9 godzin temu, Jurata napisał:

Cześć Koleżanko , mnie nie cieszy upływ czasu, raczej mnie martwi to, że przecieka mi przez palce ,a ja mam wyrzuty sumienia że nic nie robię . Ba, nawet mam wymówkę w stylu ,że jestem po czterdziestce,to może już nic nie muszę ,bo mam bliżej niż dalej itp ,bzdety,bzdety,bzdury.

Człowiek jest dziwnie skonstruowany,co nie? życie jest takie piękne,po co się zadręczamy? Na wszystko przyjdzie czas,ważne żeby zatrzymać TEN MOMENT i cieszyć się nim jak dziecko.

Być dla siebie dobrym,wyrozumiałym, wybaczać sobie ,no i leczyć się ,uczyć się dobrych nawyków,

wymagać od siebie i od innych.

Takie mamy zadania, TRZYMAJ SIĘ

 

 

♥️ 

Wysyłam do Ciebie miłość ♥️ Ja także od wielu lat bez przerwy cholernie cierpię. 

Jestem kobietą, mam 27 lat. Moje zaburzenia depresyjne zaczęły się na studiach 8 lat temu, z powodu nadmiernego stresu. Życie jest trudne, a ja jestem bardzo wrażliwą osobą - na tym polega problem. Nie ma co liczyć, że życie się zmieni. Ja muszę się zmienić. Ale jak? Jak sobie pomóc?

Jedyne, co robię w tym celu, to zagłuszanie złych myśli głupotami (elementami kultury popularnej, głównie filmami, vlogami), co wcale nie jest dobre - nie leczy choroby, a jedynie daje tymczasową ulgę.

Gdy jest gorzej, biorę ziołowe leki uspokajające. Mam już doświadczenie w depresji - towarzyszy mi bez przerwy od lat. Szkoda, że w tym czasie muszę podejmować ważne życiowe decyzje. Muszę dźwigać swoje i cudze ciężary, ponieważ mam problemy rodzinne.

Nie próbuję odebrać sobie życia, bo mam bliskich, o których muszę dbać. Czekam na śmierć. Tylko czekam. Cieszy mnie upływ czasu. Mam już 27 lat. Może już niewiele zostało.