Czorno

Dnia 4.06.2019 o 10:26, gregoryhouse napisał:

Uzależniony od gier, to poważny problem wielu osób. Zapewne sam nie uda się do specjalisty, ponieważ nałogowcy nigdy nie przyznają się do tego że mają problem z nałogiem, w tym przypadku gry TV. Wspomniałaś 9 lat związku, i dwa małżeństwa, możesz to przybliżyć, coś więcej. Bo nie wiem jak to rozumieć, z tym samym człowiekiem dwa małżeństwa.

9 lat związku w tym 2 Lata małżeństwa 

Czy to ja jestem jakaś nienormalna? 

W moim małżeństwie od dłuższego czasu było źle. Kłótnie, brak rozmów, brak pomocy, zrozumienia, brak seksu, czułości, zaufania. Mój mąż wielokrotnie powiedzial mi, że dla niego konsola jest ważniejsza. Mówi, że on będzie grał i grał i grał, aż zdechnie przed tv. Nie chce dzieci. To, że gotuje, sprzątam i znoszę jego manię grania, to nie jest z mojej strony poświęcenie (tak usłyszałam). Ale jeszcze dwa dni temu słyszałam od niego, że mnie kocha. Jeszcze mnie przytulił. A dzisiaj? Po zrobieniu obiadu, wspólnych żartach i po jego słowach: "Myszko, ale pyszny obiad, dziękuję".... usłyszałam: "wyprowadzam sie", "Nie pasujemy do siebie", "Nie jestem szczęśliwy", "to jest koniec". Nie rozumiem tego, jak 9 lat związku, może tak po prostu zostać zakończone bez nawet jednej łzy z jego strony. Wręcz on się uśmiechał, grał jak gdyby nic się nie stało... powiedział mi tylko, że zostawi mi wszystko. On zabiera tylko samochód, bo ja nie mam prawka i jego konsolę, bo bez niej nie może żyć. Tak wylewam łzy od kilku godzin i myślę sobie, że wolała bym gdyby mnie zdradził. Bo wtedy miała bym podobną wartość... CZŁOWIECZĄ. Ale, żeby moja miłość, odrzuciła mnie dla kawałka plastiku... dla rzeczy wartej parę stów. Ogólnie być... nikim, przy jakimś durnym PS?? 9 lat związku, w tym 2 małżeństwa... zakończyć z dnia na dzień... Bo proszę go by spędził ze mną czas... On sam powiedział, że on się już z nikim nie zwiąże... Bo dla niego ważniejsze są gry. Jestem załamana. Czuje się gorsza od śmiecia. Moja największa miłość... cześć mojego życia... woli konsolę, ode mnie.. A może to ja jestem taka beznadziejna?

Że on mi nie karze nic robić. Że jemu się nie chce i on nie robi tego, czego nie chce. Więc po co ja sprzątam itp. On jest dorosły i jemu nikt nie będzie mówił co ma robić

Gra 

Powiedzcie mi, czy to ja wymagam zbyt wiele od męża? Może zaczynam bez wstępu, ale nie wiem kiedy to się zaczęło i jak tutaj to opisać. Czy to takie złe, że nie chce słyszeć od ukochanego: "to mieszkanie było by lepsze, gdyby Cię tu nie było", albo w rozmowie z kolegą: "weź ją sobie, nawet ci dopłacę". To jedne z mniej wulgarnych i bolesnych słów w moją stronę. Mam dosyć codziennie wylewanych łez. Głupie, uszczypliwe komentarze... od prawie 2 lat..  ranią mnie z dnia, na dzień coraz bardziej. A to, że gdy idę na przerwę z kolegą to od razu jestem szmatą. Niestety pracujemy razem, boję się z rozmawiać z kolegami z działu... boję się, że on gdzieś będzie szedł i to zauważy... mimo, że kobiet jest 5 na 25 mężczyzn i w pracy trzeba się porozumieć, to i tak... Ja nie mogę, bo od razu słyszę tysiąc epitetów na swój temat. On nie robi nic... nie sprząta, nie gotuje, nie robi zakupów, nie pierze, nie wiesza prania, nie karmi zwierzaków... wszystko to robię ja... i pracuje... do tego jeszcze jestem świetną aktorką. Przed rodziną oczywiście. Bo jakie to szczęście zakochać się w kimś takim. On płaci mieszkanie... Ja płacę za całe nasze życie. Jedzenie, piwo, przyjemności, urodziny (prezenty), karma dla zwierzaków, środki czystości, majtki, skarpetki, etc. Kochani... Czy ja się czepiam ? Nie jestem idealna, też czasem się czepiam, denerwuje, nie sprzątam bo mi się nie chce...powiem za dużo...zdarza się. Jednak zaczynam myśleć, czy to ja jestem zbyt wymagająca? 

Hej. Mam 24 lata. Z moim mężem niedawno mieliśmy 9 rocznicę związku. Małżeństwem jesteśmy rok i 9 miesięcy. Cierpię z powodu miłości do dużego dziecka. Osoby, która nie docenia innych. Do osoby, która ma się za lepszą od wszystkich. Jestem zaszczuta. Nie mogę zrobić nic, na co mam ochotę, ponieważ on... Nie ma ochoty. On potrafi mnie zbluzgać za to, że zapach wypranych ubrań mu się nie podoba. Mam prać tak, aby nie pachniało w ten sposób. Nie mam prawa do telewizora.... Bo on gra. Tak...gra... która zazwyczaj jest gwoździem do trumny. Bo on będzie grał, aż zdechnie, a jak mi się nie podoba to mam się spakować i wypierd... TAK, to są jego słowa. Bo gra dla niego jest całym życiem. Gdy on ma wolne, a ja jestem w pracy... On sobie zamówi obiad, ja wracam okropnie zmęczona... i muszę sobie sama zrobić jeść. Bo on... gra, albo "nie chce mi sie". Rozmowa ogranicza się do "przytul", "co na obiad", "podaj pada". Pracujemy w jednej firmie. Dzisiaj pokazałam język koledze z działu. Gdy szliśmy do domu... zatrzasnął mi drzwi przed nosem... bo: "śmieszkuje z kolegami".  Nie mam nikogo obok. Potrzebuje pomocy. Chce być doceniona, kochana... czy to tak wiele? Czy to ja jestem nienormalna? Czy on ? A może ja się czepiam?